Φάε, προσευχήσου, αγάπα, θεραπεύσου, απενοχοποιήσου…
Ναι, τελικά η τελευταία ταινία της Τζούλια Ρόμπερτς εμφανίζεται αναποφάσιστη για το αν τελικά θα κάνει την υπέρβαση από το mainstream feel good movie σε ένα υπαρξιακό ταξίδι αναζήτησης του αληθινού εαυτού. Οι πιο πολλές κριτικές που έχουν διατυπωθεί μέχρι τώρα για την ταινία είναι μάλλον αρνητικές. Εστιάζονται στα φαινόμενα που υπογραμμίζουν την κενότητα της ηρωίδας και μαζί την κενότητα του σύγχρονου…ψαχνόμενου ανθρώπου. Για παράδειγμα, στο ότι η πρωταγωνίστρια χρειάζεται μια ταμπελίτσα από το gift shop του ναού για να μάθει την τέχνη της σιωπής.
Για να ζήσει λοιπόν ο «υποψιασμένος» θεατής την ταινία αυτή, οφείλει καταρχάς να την ξεπλύνει από κάθε καπιταλιστικό μήνυμα. Έτσι θα μπορέσει και να την απολαύσει απενεχοποιημένος. Γιατί ίσως κάθε άνθρωπος, θα μπορούσε να ταυτίσει ένα κομμάτι του με ένα κομμάτι της ηρωίδας. Όπως η ίδια αναφέρει, δε χρειάζεται κάποιος να κάνει το γύρο του κόσμου για να κάνει μια αλλαγή. Αρκεί ένα εσωτερικό ταξίδι.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ίσως η πιο κομβική φιγούρα του φιλμ να υπήρξε ο μετανοημένος, πρώην εξαρτημένος οικογενειάρχης κατά την περίοδο του διαλογισμού. Όχι ότι στην προηγούμενη και στην επόμενη περίοδο οι χαρακτήρες δεν ήταν εξίσου χρήσιμοι. Προσέφεραν πολλά, αφενός κινηματογραφικά, στην εξέλιξη του μύθου. Αφετέρου ψυχολογικά για την ηρωίδα και κατ’ επέκταση για τον ταυτιζόμενη με εκείνη θεατή, αφού λειτούργησαν ως οι αφορμές για την έναρξη και την ολοκλήρωση της εσωτερικής της μεταμόρφωσης.
Ξανά πάλι στον άσπονδο φίλο της ηρωίδας λοιπόν. Ήταν εξαιρετικά σημαντικός για δύο λόγους. Πρώτον γιατί μετέδωσε δύναμη στην πρψταγωνίστρια. Της άνοιξε, όπως χαρακτηριστικά ήταν ακριβώς τα λόγια του, χώρο στο μυαλόγια να χωρέσει το απαραίτητο κενό. Απαραίτητο στη σημερινή εποχή, με το βομβαρδισμό από ερεθίσματα να μην αφήνει χώρο για να φυτευτεί το δέντρο ενός αναγεννημένου εαυτού. Αυτός ο χώρος είναι καλό να καθαρίζεται τακτικά από τα ζιζάνια, για να μπορέσει το δέντρο να ριζώσει.
Η δεύτερη λειτουργία που επιτελεί ο ήρωας για χάρη της αναδυόμενης προσωπικότητας της γυναίκας είναι να αποτελέσει προάγγελου του άντρα που θα ερωτευτεί. Με την έννοια του να είναι το αρνητικό της εικόνας του και όταν η γυναίκα τον συναντήσει να είναι έτοιμη να αναγνωρίσει τις ευαισθησίες του και να τον καταλάβει καλύτερα. Είναι πολλές οι ομοιότητες των δύο αντρών, συμπεριλαμβανομένου ενός 18χρονου γιου που λατρεύουν. Ο μετέπειτα σύντροφος της ηρωίδας είναι σίγουρα μια βελτιωμένη έκδοση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια μεταβατική εκδοχή του προάγγελου του. Χάρη σε αυτόν επιτεύχθηκε να αρθούν από την ηρωίδα οι όποιες (κλασσικές) γυναικείες ανασφάλειες, ακόμα κι όταν αυτές αφορούν τα φαντάσματα των πρώην.
Τελειώνοντας, η αίσθηση απελευθέρωσης και ελπίδας που συνοδεύει το κλείσιμο της ταινίας, είναι κρίμα να θυσιαστεί στο βωμό του σκεπτικισμού και της διανοητικοποίησης που επιστρατεύει ο θεατής απέναντι στην ενοχή της απόλαυσης μιας τυπικής χολιγουντιανής δραματικής κομεντί. Αρκεί απλά να τη γευτεί, να τη σκεφτεί και να την αγαπήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου