Φαίνεται, τόσο ο Λιφσίτς όσο και ο Σαλμένπερα (Κακή Οικογένεια) να κινούνται σε έναν κοινό άξονα. Στον άξονα της γονεϊκής απόρριψης που οδηγεί στην ανεκπλήρωτη επιθυμία για πλησίασμα στο γονιό. Όσο βίαιος είναι ο απογαλακτισμός, άλλο τόσο ακατανίκητη είναι και η ανάγκη για συγχώνευση. Και δεν υπάρχει στενότερη προσέγγιση για ένα βιολογικά ώριμο άτομο στο οποίο δεσπόζει η σεξουαλική ορμή, παρά η αιμομικτική ένωση. Και στις δύο περιπτώσεις με τον πιο κοντινό συγγενή του ίδιου φύλου με τον επιθυμητό γονέα, τον πατέρα. Η πρωταρχική συγχώνευση ικανοποιείται με έναν τρόπο πραγματικό, όσο πραγματική ήταν και η σκληρή αποκοπή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Διαβάσατε περισσότερο
-
Ως αντίβαρο στη Χειμερία Νάρκη, που σημαίνει τη στροφή προς τον εαυτό και τη διατροφή σώματος και ψυχής με ο,τι έχει περισσυλεχθεί στην πε... -
Ο ακαταμάχητα ανάλαφρος πεσιμισμός του Woody Allen Ο διάλογος με όσους παρακολούθησαν την τελευταία ταινία του Woody All... -
Μόνος. Νόμος. Το μαζί “μόλις μετά βίας χωρά στη ζωή αυτή”, είπε κάποιος σοφός μοναχός. Το ανεξάντλητα σημαίνον ΜΟΝΟς είναι το ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου