Ο Κυνόδοντας πονάει….

Λίγες ταινίες είναι ικανές να προκαλέσουν την αντίδραση που έχει ο θεατής μετά την παρακολούθηση του «Κυνόδοντα». Κατά ένα περίεργο τρόπο, βιώνει κανείς τα ίδια συναισθήματα-ή καλύτερα την ίδια απουσία τους, όπως μετά το τέλος του Funny Games. Γιατί και στον Κυνόδοντα, παρόλο που δεν απεικονίζεται λεπτομερώς, η βία είναι ωμή, αμετάκλητη, διαλυτική για τον πρώτο πυρήνα που παρέχει σε κάθε άνθρωπο την πρωταρχική ασφάλεια: την οικογένεια.

Είτε η βία προέρχεται από έξω, είτε μέσα από την οικογένεια, προκαλεί πάγωμα. Ήδη, έχει διατυπωθεί πλήθος κριτικών για την πρωτότυπη, αντισυμβατική  γραφή της ταινίας, για τη δημιουργία ενός προσωπικού σύμπαντος από το σκηνοθέτη. Ο αντίκτυπος της ταινίας φαίνεται να είναι τόσο έντονος, ακριβώς ίσως επειδή μετά το αρχικό σοκ και το αμυντικό γέλιο που προκαλεί το παράδοξο σκηνικό, κάθε ένας αναγνωρίζει ένα δικό του κομμάτι στις αντιδράσεις των ηρώων και στα, έξω από αυτούς υπαγορευόμενα, απεγνωσμένα συναισθήματά τους.

Δε φαίνεται να έχει νόημα να αναλυθούν οι άμεσα επακόλουθες συγκρίσεις μεταξύ σημερινής ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας και της ηλιόλουστης βίλας στα αθηναϊκά προάστια. Η γενιά των 800 ευρώ σίγουρα είναι αμφιθυμική μπροστά στη γλυκερή θαλπωρή που της προσφέρει η οικογένεια, η οποία ποτέ δεν τη θεωρεί αρκετά ώριμη για να γίνει ο πολυπόθητος αποχωρισμός. Όχι μόνο δεν της μιλά για την προφητεία του κυνόδοντα, αλλά ίσως προχωρά σε μαζικές εξαγωγές κοπτήρων, φρονιμιτών, ώστε τα νέα δόντια να μη φυτρώσουν ποτέ. Έτσι τα παιδιά θα έχουν πάντα την ανάγκη να προσλαμβάνουν μασημένη ή από το μπλέντερ τροφή.

Ήταν, έτσι, επόμενο, το μόνο μέλος που ήρθε, έστω και λόγω της απροσεξίας των γονέων, σε επαφή με τον «αληθινό» κόσμο, να οδηγηθεί τελικά στην αυτοκαταστροφή. Γιατί δεν μπορούσε να ξέρει πως η επανάσταση, χωρίς τη γνώση, μόνο εκεί θα μπορούσε να οδηγήσει. Το κορίτσι κλείστηκε, σε εμβρυϊκή στάση, στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα,ένα σχόλιο, ίσως, του σκηνοθέτη για την ανάληψη διττού, παντοδύναμου μητρικού και πατρικού ρόλου από τον πατέρα. Παράλληλα, αποδυναμωμένη εμαφνίζεται η παρουσία της μητρικής φιγούρας στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι που, αξιοσημείωτα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα της σημερινής οικογένειας όπως την ξέρουμε σήμερα.  Η κόρη επιχείρησε να αναγεννηθεί, καταλήγοντας, μάλλον, στην ασφυξία. Ακόμα και μετά το βήμα να αποδεσμευτεί, τελικά ήταν και πάλι ο πατέρας εκείνος που αποφάσισε για τη μοίρα της.

Φυσικά, είναι δυνατό η ζωή να συνεχίζεται, με μια ακόμη αποκηρυγμένη κόρη, υποκατεστημένη από τη μικρότερη στην αγκαλιά του αδερφού. Που και που, κάποιος από τους δύο θα θυμάται να της πετά ένα-δυο κλεμμένα κομματάκια κέικ.   

http://www.youtube.com/watch?v=KLOy4_tzXHY&feature=related