Αν και το blog αυτό θέλει να ασχολείται κυρίως με ταινίες που εμπνέουν, ίσως αξίζει να αναφερθεί κανείς και σε μια ελληνική σειρά. κάτι που εκπλήσσει τη γράφουσα. Ακούγεται πως όλοι βλέπουν το «Νησί», ακόμα και αρκετοί από τους νεότερους, που έχουν απαρνηθεί την κάποτε αχώριστη σύντροφο των παιδικών τους χρόνων. Φαίνεται σαν αυτή η σειρά να ξυπνά, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κάτι πέρα την απόλαυση, χάρη στην εικαστική αρτιότητα και τα σκοτεινά χρώματα ή την κάθαρση λόγω της συγκινητικής θεματικής. Ίσως ο έλληνας, επιπλέον, να αναγνωρίζει σημεία ταύτισης και το έργο αυτό γίνεται για εκείνον έντονα λυτρωτική συναισθηματική διέξοδος.
Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, παλινδρομούμε ομαδικώς σε πρώιμα στάδια, για να ξαναβρούμε τον τροφό μας, αφού το…Δ.Ν.Τ., (ο μεγάλος Άλλος) μας τον έχει στερήσει. Η κοινωνική σύγκριση μας κάνει να θεωρούμε το διπλανό μας λεπρό, επειδή είναι λιγότερο τυχερός από μας, είτε να νιώθουμε οι ίδιοι λεπροί, σε χειρότερη μοίρα από τον δίπλα. Ίσως ακόμη να νιώθουμε όλοι λεπροί, ως έθνος, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους έχοντες.
Στη σειρά, τα παιδιά είναι εκείνα που επηρεάζονται πιο άμεσα και έντονα από τη βίαιη διχοτόμηση του εξωτερικού πρώτα και ύστερα του εσωτερικού τους κόσμου λόγω του άγνωστου Άλλου, της ασθένειας της λέπρας. Η τροφή, κυριολεκτικά και σε συναισθηματικό επίπεδο, παύει να παρέχεται με τον τρόπο που είναι απαραίτητος για εκείνα. Ο μικρός, προσαρμοστικός και ευφυής, προσφέρεται και προσφέρει στη νέα του τροφό. Ο ρόλος της, για εκείνον είναι στο μεταίχμιο μιας μεταβολής από μία μητρική φιγούρα σε μία γυναικεία-συντροφική. «Θα την κάνω γυναίκα μου» θέλει ίσως να πει το παιδί, στην ουσία, με το ένα πόδι στην παιδικότητα και το άλλο στην εφηβεία.
Η Άννα, η κόρη, ταράζεται βαθιά. Αντιδρά βίαια σε όσους, της υπενθυμίζουν ότι δεν τρέφεται σωστά πια, από εκείνη που έχει ανάγκη, ως πιο ανώριμη συγκριτικά με την αδερφή της. Ο πατέρας, που δεν μπορεί να μαγειρέψει, η ξένη που στην φαντασία της μικρής (ενδεχομένως και στην πραγματικότητα, εξέλιξη όμως απόλυτα λειτουργική και αναμενόμενη, δεδομένης της κατάστασης, απλά σε εκείνη τη φάση άκαιρη) σφετερίζεται τη θέση της μαμάς, ακόμα και το αγόρι στην τάξη που παρεξηγείται, όχι άδικα.
Αξίζει, να αναφερθεί η σκηνή με το γλυκό του κουταλιού. Προκλητική η Άννα, στην εφηβεία της, διεκδικεί το αγόρι, μάχη που όπως ξέρουμε και από τα προηγούμενα επεισόδια ήδη κερδισμένη υπέρ της. Διεκδικεί όμως, επί της ουσίας, την τροφή. Αν χαθεί έστω και μια μπουκιά αυτό σημαίνει καταστροφή. Άλλωστε, ποιος θα πλύνει το λερωμένο φόρεμα; Απελπισμένη και άκαρπη προσπάθεια στην προσέλκυση της μάνας. Είναι εκείνη η μόνη που μπορεί να χωρέσει το θυμό της, ο οποίος εκτοξεύεται σε κάθε κατεύθυνση. Αλλά εκείνη εξακολουθεί να λείπει.
Μια πλευρά του έλληνα μπορεί να ταυτίζεται με αυτή ακριβώς την πτυχή των εφήβων χαρακτήρων. Μέχρι τώρα υπήρχε ένα κράτος τροφοδότης, σχιζοφρενικό όμως δίνοντας το διπλό μήνυμα του δίνω αλλά δεν έχω, πολύ διαφορετικό από την υγιή και ισορροπημένη Ελένη. Η απουσία του έχει τον ίδιο αντίκτυπο τόσο για την Άννα όσο και για τον έλληνα, γεννά θυμό. Η συνέχεια της σειράς (και της πορείας μας) θα δείξει αν η απουσία αυτή θα οδηγήσει σε διάλυση ή θα έχει ως αποτέλεσμα την ψυχική αναδιάρθρωση και προσαρμογή.
2 σχόλια:
Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο αλλά και τα παρακάτω είναι σαν να σε έχω μπροστα μου και να μου μιλάς...!!!!!Αντικατοπτρίζεσαι 100% μέσα σε αυτά!!!!Όσο για το παραπάνω κειμενο,αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ο απροσδόκητος και κατα τα άλλα τόσο αληθής παραλληλισμός της Ελένης με ένα κράτος τροφοδότη..!!!!Ωστόσο κατα τη γνώμη μου υπάρχει μία βασική διαφορα που καθορίζει την εξελιξη των πραγμάτων..
Η Ελένη ούσα μία μητέρα ,όπως είπες και εσύ, ισορροπημένη,υγιής και στην ουσία καλλιεργημένη, έδωσε στα παιδιά της αρχές και τα έμαθε να παλεύουν παρά τις δύσκολες συνθήκες και τις αντιξοότητες.Έτσι τα δύο κοριτσάκια,το πιο πιθανο είναι να βγουν ακόμα πιο δυνατά και δεμένα μέσα απ'αυτό..
Το κράτος, όντας ανισόρροπο,ασταθές και ψεύτικο στις περισσότερες του μορφές ,δε μπόρεσε να οπλίσει τα παιδιά του με τα κατάλληλα εφόδια για την επιβίωσή τους..Τους όπλισε,μονάχα το χέρι με πραγματικά όπλά νομίζοντας πως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα..!!!Δυστυχώς,όμως, καθώς δεν έχουν μάθει να ''παλεύουν'' με το μυαλό δεν προκειτάι να λυθεί τίποτα !!!!Έτσι λοιπόν ,σε ανίθεση με τις 2 κόρες της μάνας-Ελένης,που με τις διδαχές της τις έσωσε, τα παιδιά της μάνας-Ελλάδας θα καταστραφούν από το χέρι που το όπλισε η ίδια τους η Μάνα....
Σε ευχαριστώ πολύ που ολοκλήρωσες και προχώρησες με τόσο όμορφο και ζωντανό τρόπο την παραπάνω ιδέα...όπως κάνεις πάντα... Είναι πολύ σπουδαίο αν μπορούμε να επικοινωνούμε απο δω. Έχεις δίκιο, ίσως έχουμε ήδη διαβρωθεί ανεπανόρθωτα, απλά η ελπίδα παραμένει σε κάποιους ιδεαλιστές ή...επιμονους αφελείς. Θα δείξει...
Δημοσίευση σχολίου