Με τα φτερά ενός παιδιού

Πέρα από έναν ανεπανάληπτο ύμνο στον ιδανικό, εφικτό για λίγο άρα και για πάντα έρωτα, τα «Φτερά του Έρωτα» αρχικά συλλαβίζουν και στη συνέχεια τραγουδούν την παιδικότητα.

Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και ο άγγελος ξυπνά από το μαγικό λήθαργο της αθωότητας και της αιώνιας γαλήνης. Της σοφίας του να μη γνωρίζεις τίποτα από την εμπειρίας σου και αυτό να σε κάνει να γνωρίζεις τόσο καλά τον κόσμο σαν να είσαι ένα με αυτόν…

            «Γιατί η ειρήνη δεν εμπνέει κανένα έπος;» διερωτάται ο σοφός γεράκος που δε θέλει να στερήσει την ανθρωπότητα από το παραμύθι της. Ίσως γιατί το μετά δεν προκαλεί κανένα ανασάλεμα των αισθήσεων, παρά μόνο τον ησυχασμό τους. Το παιδί που βλέπει το γύρω του σαν όλο και τον εαυτό του σαν κομμάτι του, λαχταρά πια να διαχωριστεί από αυτό το απόλυτο και  να ξαναγίνει μέρος του, αλλά μέσα από ένα αισθαντικό πάρε δώσε μαζί του.

            Δε φτάνει στο αθώο παιδί να κάνει ερωτήσεις και να παρατηρεί το γύρω του. Το σώμα του ξυπνά και όλες οι αισθήσεις είναι σε επιφυλακή. Ερωτεύεται την πέτρα, τον πρώτο καφέ, το σώμα του ιδανικού συντρόφου. Η στιγμή της ευτυχίας ισοδυναμεί με το αιώνιο, αφού απευθύνεται σε όλο του πια το είναι. Αυτό το πέρασμα είναι τόσο επιλογή του όσο ταυτόχρονα και επακόλουθο της φύσης του.

            Ταυτόχρονα, όλα τώρα «πρέπει να είναι σοβαρά. Τέλος οι συμπτώσεις». Πια εκείνο αρχίζει  να αποφασίζει για τον εαυτό του, σε ποιόν θα δώσει και από ποιόν θα πάρει τη ουσία του.

            Ευτυχία, πόνος, εξιδανίκευση, φθαρτότητα, στροβιλίζονται στο ποίημα του Βιμ Βέντερς. «Όταν το παιδί ήταν παιδί» αγαπούσε τα παραμύθια σαν αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=18gU7pY0P-Q