To Μικρό Ψάρι

Το Mικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη δίχασε, με τον ίδιο τρόπο που ο κεντρικός του ήρωας, ο Στράτος, βρίσκεται με το ένα πόδι στον κόσμο της νύχτας και με το άλλο έτοιμο να πατήσει σε πιο στρωτά μονοπάτια, προκειμένου να ξεφύγει από το εσωτερικό του σκοτάδι. Μία ταινία από έναν auteur με ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη κινηματογραφική γλώσσα, που φαίνεται πως στην πορεία της φιλμογραφίας του λέει τις ιστορίες του με έναν όλο και πιο οικονομημένο τρόπο, και τραβά το θεατή βαθύτερα στο προσωπικό συναισθηματικό του σύμπαν.

Το μικρό ψάρι συμπυκνώνει τις εννοιες και επιχειρεί να αναδείξει τον πυρήνα των χαρακτήρων με τους οποίους καταπιάνεται, χωρίς περιττές φλυαρίες στηναφήγηση και με τις πιο εύστοχες ερμηνείες που θα μπορούσε να διαθέτει . Οι φημισμένες επαναλήψεις σε, κατά παράδοση, αξιομνημόνευτες ατάκες ειναι παρούσες, αλλά οι σιωπές που τις σκεπάζουν αμέσως αργότερα είναι πιο εύγλωττες και πιο σπαρακτικές από χίλιες βωμολοχίες μαζί.

Ο Στράτος μπορεί να πνίγεται από τη σκοτεινιά και οι λεκέδες από τα αίματα να μην έχουν φύγει από τα ρούχα του, αλλά τον φωτίζει ένα βαθύ και σχεδόν αλάνθαστο αίσθημα δικαίου, που δεν αφήνει τις ίδιες τις πράξεις του απ'έξω. Αφελής, ρομαντικός, πανούργος, λεβέντης, σαδιστής, τα έχει όλα μέσα του και ανάλογα τον απέναντί του ετεροφωτίζεται και μετά αποσύρεται ξανά στην πρωτόγονη σπηλιά του., ενώ το φιλμ χτίζει ένα τοίχος από πτώματα που προστατεύει τον ήρωα από τη φυσική του παρόρμηση να θυματοποιείται από αυτά.

Η άγνοια και η τραγικότητα είναι ταυτισμένες εδώ, φορτωμένες πάνω στην παρουσία ενός παιδιού, που σε όλη ταινία το φιλμ προσπαθεί να κρατήσει ακέραιο. Ίσως είναι αυτό το αφελές διαστραμμένο παιδί που κρύβεται μέσα στο Στράτο και γίνεται προσπαθεια να διασωθεί, ντυμένο με αίμα, ένα μικρό ψάρι που το έβγαλαν βίαια από τη λίμνη του και έκτοτε ονειρεύεται συνεχώς να γυρίσει σε αυτή. Και θυμώνει με την κάθε μητερα που έχει καθήσει μαζί του στη σκιά ενός μεγαλύτερου ψαριού, παραμελώντας τον ανοιχτά την ίδια στιγμή. Όταν τελικά παραμερίζει από αυτή τη θέση μία τέτοια μητέρα, η σκιά τον καταπίνει.

Το φιλμ δεν κρίνει το Στράτο, του παραχωρεί όλη την ευθύνη της απονομής δικαιοσύνης. Έίναι ένας άνθρωπος που αγαπά τους άλλους με τον πιο ακραίο τρόπο. Καμιά φορά αγαπάμε τους ανθρώπους αλλά σκοτώνουμε τα άτομα. Και μετά απλώς ξαπλώνουμε με το κεφάλι μας μέσα στο νερό. 

Πρώτη Δημοσίευση στο Move It