Ο Ενρίκο
Ολιβέρει βρίσκεται στη θέση του Γραμματέα
του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης
και, λυγίζοντας κάτω από το βάρος της,
σε μία Ιταλία σε περίοδο κρίσης, βουτά
στο παρελθόν του και αποδρά κυριολεκτικά
και μεταφορικά. Ο όμορφα “τρελός”
δίδυμος αδερφός του επιστρατεύεται,
μυστικά, να τον αναπληρώσει και τα
επακόλουθα είναι αναμενόμενα αστεία,
σε ένα φιλμ που εύστοχα και με στυλ
καυτηριάζει την παντελή έλλειψη φαντασίας
και εσωτερικής ελευθερίας της πολιτικής
ζωής.
Στις
πολυτελείς αίθουσες συνεδριάσεων και
στα κομματικά γραφεία, όπου έχει
απωλεσθεί, εξ' αρχής, κάθε είδος αθωότητας,
ασφυκτιά ο Ενρίκο, μοναχικός, αφού “οι
πολιτικοί δεν έχουν φίλους” και
κομματιασμένος από τον εαυτό του,
αποφασίζει για μία βουτιά στο παρελθόν
χωρίς συντεταγμένες.
Βουτά
λοιπόν στην τέχνη, που είναι ζωγραφισμένη
για εκείνον στο πρόσωπο της παλιάς του
αγάπης, γίνεται πάλι παιδί, και ενσαρκώνει
τη σκιά του. Όμως και η σκιά του αναδύεται
μέσα από το σκοτάδι, με τη μορφή του
δίδυμού του αδερφού, έναν άνθρωπο με
θητεία στο ψυχιατρείο, καλλιτέχνη στην
ψυχή, ο οποίος αναπληρώνει το κενό του
και προσφέρει στην πολιτική σκηνή την
ανθρωπιά και την ελευθερία που της
λείπει. Και η Ιταλία της Κρίσης
παραλληλίζεται εύκολα με την αντίστοιχη
Ελλάδα, με την κατάσταση τόσο αδιέξοδη
που μόνο ένας από μηχανής “παράφρων”
μπορεί να “σώσει”.
Η ωραία,
μίνιμαλ αισθητική του φιλμ σε συνδυασμό
με τη σοφά επιλεγμένη και τοποθετημένη
μουσική, περιπαίζουν, χωρίς γκρίνια, το
ψυχρό κλίμα της πολιτικής και το πόσο
μεγαλοπιάνονται, παράδοξα, οι φορείς
της. Τελικά αρκεί απλώς ένα ελεύθερο
μυαλό, ένας πολιτικός που μιλά με χαικού
και όχι με ταριχευμένους λόγους και
“ποιεί” επιτέλους κάτι διαφορετικό
από το να επιτίθεται στον αντίπαλο μόνο
και μόνο για τη χαρά της επίθεσης.
Η
πολιτική είναι σαν το πλατό ενός
γυρίσματος κινηματογραφικής ταινίας.
Αν δεν υπάρχει ψυχή, όση επικοινωνιακή
τεχνική και να παρεμβληθεί, το αποτέλεσμα
είναι εκ γενετής νεκρό. Οι δυο πλευρές
του ήρωά μας, που ενσαρκώνονται
αριστοτεχνικά από τον πρωταγωνιστή
Toni Servillo ( με υπέροχες
σλάπστικ στιγμές, γνωστός και από το La
Grande Belezza) είναι
τα δύο άκρα ενός ψυχικού συνεχούς. Οι
ποιότητες του παιδιού και του φορτωμένου
βιώματα ενηλίκου, ενωμένες, δημιουργούν
έναν ολόκληρο άνθρωπο, που επιμένει να
περπατά χορευτικά στους σοβαρούς
διαδρόμους και να ψιθυρίζει μία μελωδία
την ουσία της οποίας μόνο εκείνος νιώθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου