Η Lila
είναι 14 και μένει στο
Μπρούκλιν. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού
ξυπνά το σώμα της και μαζί και η πιεστική
επιθυμία της να σχετιστεί με τους γύρω
της.
Η πρώτη
ταινία μεγάλου μήκους της Eliza Hittman
αφορά σε μία απόπειρα αφής
της εφηβείας, ιδιαίτερη και υπνωτιστική.
Ενώ θυμίζει πολύ το Thirteen
ή το Μy
Summer Of Love, ως προς την
αισθητική, εδώ δεν υπάρχουν κορυφώσεις
δράματος, αφού αυτή η μάσκα της εφηβείας,
έχει φορεθεί από την αρχή του φιλμ στο
πρόσωπο της πρωταγωνίστριας. Η μάσκα
αυτή κινείται ανάλογα, κάθε φορά, με
κάποιο επίπονο ερέθισμα που της θυμίζει
τις ελλείψεις της: τα σώματα, ένα βλέμμα,
ένα θρόισμα προσέγγισης, είναι ψηφίδες
που ταυτόχρονα χτίζουν αυτή τη μάσκα
και τη σπάνε.
Η
υγρασία και η σκοτεινιά της Νέας Υόρκης
μεταφέρονται σα να τη βλέπεις κάτω από
το βυθό της θάλασσας, η φωτογραφία είναι
εξαιρετική, η κινηματογράφηση
πειραματίζεται με λήψεις και η φυσικότητα
των ηθοποιών φλερτάρει με τους ερασιτέχνες
του Kids χωρίς
όμως να προσεγγίζει αυτή την ιδιαίτερη
σκοτεινιά και ωμότητα. Ίσως εδώ το όνειρο
και η υποκειμενικότητα να είναι
προτεραιότητες, να γινόμαστε το
ηδονοβλεπτικό βλέμμα της πρωταγωνίστριας,
σαν η κραυγή βοήθειας που απευθύνει να
είναι προορισμένη να την ακούσει,
μυστικά, μόνο ο θεατής και να τη μετατρέψει
σε ψιθύρισμα. Δεν επιχειρείται μεγάλη
εμβάθυνση στους ήρωες, εκτός ίσως από
την πτυχή της σχέσης της Lila
με τη φίλη της και το σοφό
πατέρα της, ωστόσο, αφού δεν υπάρχει
τίποτε το περίπλοκο. Τι πιο περίπλοκο,
άλλωστε, από την αλλαγή του μεγαλώματος
και τη συνειδητοποίηση των απωλειών.
Η
ηρωίδα φτάνει στον πάτο των συναισθημάτων
της, μετά από το σπρώξιμο της απελπισμένης
έλξης που αισθάνεται για κάποιον
μεγαλύτερό της και άπιαστο, για να δει
ότι στο βυθό που κυνηγά δεν υπάρχει
τίποτε άλλο παρά κενό. Το ίδιο και η
ταινία, περπατά πίσω από την εφηβεία,
αφήνοντας ένα αίσθημα κενού, όπως ακριβώς
μία νεκρή εφηβική μέρα του καλοκαιριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου