Οι Βοσκοί

Ο Νίκος Παπατάκης υπογράφει ένα φιλμ που μοιάζει σα να έχει γυριστεί... πέρσυ, παρά το ηθογραφικό του περίβλημα, με κέντρο ένα ατυχές προξενιό, και ταυτόχρονα, ανομολόγητο έρωτα αποδεικνύοντας πως “αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ”, πριν μας βάλει, ειρωνικά, για ύπνο.

“Οι πλούσιοι φυλάγονται από τους φίλους τους που είναι φτωχοί.

Καλά κάνουν.

Οι φτωχοί δε φυλάγονται από τους φίλους τους που είναι φτωχοί.

Αυτοί δεν κάνουν καλά”.

Στο δυσεύρετο αυτό φιλμ παρακολουθούμε μία καλλιτεχνική επανάσταση, ένα φιλμ που δε φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Η πάλη των τάξεων, ο βαθύς πόνος για την ξενιτιά, ο άνθρωπος μπροστά από την εποχή του, που περνιέται για τρελός, είναι θεματικές που θίγονται με σαρδόνιο χιούμορ, μέσα από τις περσόνες που συμπυκνώνουν οι καθεμία μια διαφορετική πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, ανατριχιαστικά επίκαιρες, παρά το χάσμα ετών από τη σημερινή κατάσταση. 

 Ο ήχος ενός βουβού ραδιοφώνου συνδέει και δένει τα πρόσωπα της ιστορίας, υπογραμμίζοντας, μέσα από την οξύμωρη φύση του, τον παραλογισμό της προσκόλλησης στο παρελθόν. Στήνονται χοροί για επίδοξους δημόσιους υπαλλήλους, οι κατσίκες, πιο σοφές απ' όλους, αυτοκτονούν και δίνονται κλεφτά στοιχεία για το πώς γέννησαν τη νεότητά τους οι μητέρες των ηρωίδων της Αθηνάς Τσαγγάρη.

Η καλλιτεχνική αξία του έργου είναι μεγάλη, με τα κάδρα, ειδικά αυτά του βραδιού της Ανάστασης να παραπέμπουν στη γεωμετρία του Όρσον Γουέλς, και με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους ανεξαιρέτως τους ηθοποιούς, κυρίως ως προς την εξέλιξη της συναισθηματικής τους κατάστασης κατά το ξεδίπλωμα του φιλμ.

Φτωχοί και πλούσιοι χορεύουν ένα χορό με αβέβαιο σχηματισμό, στην αναζήτηση της προσωπικής ουτοπίας τους, της Αυστράλιας που ο καθένας έχει φανταστεί. Ενώ ο θεατής, πολύ μετά, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο αν θα μπει, ή όχι, σε αυτό το χορό, που κρατά ακόμα. 

Πρώτη Δημοσίευση στο Move It