Inside Llewin Davis

«Η αληθινή ζωή αρχίζει όταν είμαστε μόνοι, αντιμέτωποι με τον άγνωστό μας εαυτό. Αυτό που συμβαίνει όταν συνευρισκόμαστε καθορίζεται από τους εσωτερικούς μας μονολόγους. Τα ουσιώδη και στ'αλήθεια ζωτικά γεγονότα που μας σημαδεύουν στο δρόμο είναι οι καρποί της σιωπής και της μοναξιάς. Αποδίδουμε πολλά στις τυχαίες συναντήσεις, τις μνημονεύουμε ως κρίσιμες καμπές της ζωής μας, αλλά τα συναπαντήματα αυτά δε θα πραγματοποιούνταν αν δεν είχαμε ήδη προετοιμάσει τον εαυτό μας γι αυτό»

Henry Miller

Συνήθως τα πράγματα πρώτα σε βρίσκουν και μετά διαπιστώνεις αν τα επιθυμείς ή όχι. Κάθε πλάνο του νέου φιλμ των αδερφών Κοέν είναι κι ένα βήμα πιο κοντά στο ταξίδι του Llewin Davis προς το μέσα του. Κι αν αυτό το ταξίδι ήταν προσχεδιασμένο και επιθυμητό εδώ και καιρό, η μυρωδιά του αέρα του προορισμού, που καθορίζει τελικά και τη φύση της επιθυμίας, δεν μπορεί παρά να είναι προς ανακάλυψη.

Στο φιλμ αποτυπώνεται η φανταστική μίξη των ημερολογίων του αγαπημένου folk μουσικού Dave Van Ronk και της πένας των αδερφών Κοέν, ποτισμένη από τη μοναξιά. Ο Llewyn Davis φεύγει από την αφιλόξενη, σε κάθε επίπεδο, για εκείνον, Νέα Υόρκη, με τα δύο l του ονόματός του να τον βαραίνουν και κάτω από τη σκιά του θανάτου του άλλου μουσικού μισού του. Αναζητά μία δισκογραφική εταιρία, προκειμένου να προωθήσει το άλμπουμ του, που φέρει και τον τίτλο του φιλμ. Mε τα πόδια του είναι ντυμένα με τη μουσική του ξεκινά την πορεία για να συναντήσει το άγνωστο, πάνω στο οποίο έχει προβάλλει τις προσδοκίες του να αλλάξει ζωή. Πόσο είναι, όμως, έτοιμος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του για να τον βρει μία γάτα; Και πόσο εκείνη θα παραμείνει μαζί του σε αυτό το ταξίδι;

Κάτω από το βλέμμα αυτής της γάτας, οι αντιφάσεις κυριαρχούν, με τη μελαγχολία χέρι χέρι με το κλασικό χιούμορ των Κοέν, οι οποίοι φαίνεται με αφορμή τον ήρωά τους, να κάνουν στροφή προς πιο εσωτερική κινηματογράφηση. Η φωτογραφία γλιστρά στο βλέμμα, σκοτεινή σα βινύλιο και αγκαλιάζει, ειδικά στους εσωτερικούς χώρους τον ήρωα, ως αντιστάθμισμα στα πατώματα των διάφορων φίλων στους οποίους αναγκάζεται να διαμένει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Τα πρόσωπα που είναι αγαπημένα (γυναίκες, ο πατέρας) εντοιχίζονται στα πλάνα, εγκλωβισμένα σε σπίτια στα οποία δεν επιθυμούν να βρίσκονται και ουσιαστικά τον διώχνουν στο δρόμο, όπου όλα είναι ελεύθερα και πιθανά.. Με τα στερεότυπα περί καλλιτεχνών να καταρρέουν ένα ένα, όπως τα εμπόδια που υπερπηδά ο ήρωας προκειμένου να κάνει το θολό του όνειρο πραγματικότητα, μας δίνεται μία ρεαλιστική και ταυτόχρονα ποιητική εικόνα του κόσμου της μουσικής, Ενώ το φιλμ βυθίζεται στην ονειροπόληση, ταυτόχρονα σου πετά στο πρόσωπο την κυνική πραγματικότητα.

Καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, στις συναντήσεις του με τους ανθρώπους, όταν υπάρχει κοινό δεν υπάρχει κιθάρα και όταν υπάρχει κιθάρα δεν υπάρχει κοινό. Προς το τέλος, κιθάρα και κοινό ενώνονται σε ένα, πια πονεμένο, βλέμμα που ο Lewin έχει ξαναπροσφέρει, κάποτε, σε κάποιον, που δε βρίσκεται πια εδώ.

Η γάτα είναι ακόμα εκεί, δίπλα του. Όταν το βλέμμα των ανθρώπων δε σου δίνεται μπορεί μια γάτα να καθρεφτίσει αυτή την απουσία. Και τον αφήνει σοφά, όταν έχει νιώσει πως εκείνος δεν τη χρειάζεται πια και ότι μπορεί να αντέξει μία γροθιά στο στομάχι χωρίς να αφανιστεί. Αν ο Lewin στέκεται παραμερισμένος από τον ιδανικό του εαυτό και δεν τολμά να καθρεφτιστεί στα μάτια του ειδώλου του, εν τέλει προσελκύεται από το σπινθήρα της αντανάκλασης, και αφήνει το ενδεχόμενο να δει τον εαυτό του στα μάτια ανοιχτό.

Πρώτη Δημοσίευση στο Λύκο