Μήδεια κρείσσων των εμών βουλευμάτων

“Όταν το ερωτικό ένστικτο ταυτίζεται με το ένστικτο επιβίωσης,

η τραγωδία είναι προ των πυλών”

Με σεβασμό και αυτοσαρκασμό, με ανοιχτή μπροστά του όλη την παλέτα των συναισθημάτων του δημιουργού, από τα πιο σκοτεινά και ιδιοτελή μέχρι το δέος που έχει κανείς μπροστά στη θεϊκή ποιότητα κάποιων κειμένων, ο Νίκος Γραμματικός στο τελευταίο του φιλμ δημιουργεί μία κινηματογραφική εμπειρία που διαπερνά το θεατή.

Το ασυνείδητο και το συνειδητό (τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο) διαπλέκονται αρμονικά. Οι έννοιες που διατρέχουν το φιλμ (πάθος, οργή, προδοσία, φύση, εκδίκηση) ψηλαφίζονται με ορμή αλλά και προσοχή, ενώ οι άνθρωποι που με διάφορες ιδιότητες καλούνται να δανείσουν το σώμα και τη φωνή τους στο έργο, τις σωματοποιούν με φυσικότητα.

Το αιώνιο ερώτημα της εκδίκησης, και κατά πόσο αυτή υπάρχει, διατυπώνεται με όρους κυκλικότητας της ισορροπίας δυνάμεων, που παρατηρεί κανείς σε όλες της εκφάνσεις της φύσης. Η κυκλο-θυμία ντύνεται την απελευθέρωση, που, αναπόφευκτα, πετά στον ουρανό δίπλα δίπλα με την καταστροφή. Και η Μοίρα αποκαλύπτει: Το σανδάλι του Ιάσωνα, και να μην το έπαιρνε ο ποταμός, αγκάθια είχε, που τα είχε βάλει εκείνη.

Αυτό, ωστόσο, που κάνει την εμπειρία της ταινίας μοναδική, είναι το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός που αποπνέει η σκηνοθεσία αλλά και η συνολική φιγούρα του σκηνοθέτη, που αντισταθμίζει το βάρος του περιεχομένου του έργου και τις ισχυρές εικόνες. Από τους καλλιτέχνες που αγαπούν τους ανθρώπους και αυτό χαράζεται στα έργα τους.

Πρώτη Δημοσίευση στο Move It