Παράλληλες και διαπλεκόμενες ιστορίες
ερωτικού πάθους, υπέροχα κινηματογραφημένες
στο πολυβραβευμένο φιλμ-ορόσημο του
Νίκου Κούνδουρου, όπου οι εικόνες του
τελευταίου ενώνονται με την πλοκή του
Β.Βασιλικού και του Κ. Σφήκα. Ένα ποίημα
για τον ερωτισμό και τα όριά του με τη
βιαιότητα, μέσα από μία κραυγή που
ταυτόχρονα προηγείται και έπεται αυτού.
Το “Ποτάμι”,
ως προς την αισθητική, υπήρξε προάγγελος
αυτής της σημαντικής ταινίας, που
αποτυπώνει μέσα από τις εικόνες της τη
συνομιλία του έρωτα με το θάνατο, με
εκφραστικά μέσα που μπορεί να ξενίζουν
όταν αντιπαραβάλλονται με τη σημερινή
αισθητική, αλλά παραμένουν αριστοτεχνικά
και πραγματικά εύστοχα.
Οι μικρές
Αφροδίτες είναι τα αναδυόμενα παιδιά
των ερώτων που αναπτύσσονται μεταξύ
των ηρώων, που μπαινοβγαίνουν στο νερό,
όπου πεθαίνουν και αναγεννιούνται
διαρκώς. Τα Ονόματά τους παραπέμπουν
στη φύση, μήπως κι εκείνοι έρθουν πιο
κοντά στη δική τους φύση. Παιδιά και ζώα
γίνονται οι ενδιάμεσοι χώροι που ενώνουν
τα δύο άκρα, τον Έρωτα και το Θάνατο. Το
νεκρό κομμάτι που απομένει από την πάλη
μεταξύ των δύο αντίρροπων δυνάμεων
ιππεύει ένα πουλί και χάνεται στη
θάλασσα, για να ξαναγεννηθεί. Και η
αλμυρή γεύση του, σχεδόν ιερού, νερού,
αγγίζει τα χείλη του θεατή.
Όμως, πέρα
από κάθε ανάλυση, όπως και στο φιλμ
ακούγεται: “Ένα πουλί είναι μόνο ένα
πουλί”.
Αν φερόμασταν
στις λέξεις όπως στα πουλιά, δε θα τις
φοβόμασταν.
Oλόκληρο το φιλμ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου