Το να
παρατηρείς είναι να συμμετέχεις
Η Άουρεα
είναι μία γυναικεία φιγούρα που, από το
ρόλο της δασκάλας μυεί ένα νεαρό αγόρι
σε έννοιες και αισθήσεις πρωτόγνωρες,
μέχρι που ανοίγουν κάποια κουτιά του
παρελθόντος, στο μεταίχμιο πραγματικότητας
και φαντασίωσης.
Mια ταινία που κινείται με μεγάλη χάρη
στα όρια του πειραματισμού και της
πρωτοπορίας. Ο Ζούλιο Μπρεσάνιε
υποδεικνύει τα βήματα ενός
άβολου, σωματικά χαοτικού χορού μεταξύ
των δύο πρωταγωνιστών. Θα μπορούσε να
πρόκειται για έναν τρυφερό “Κυνόδοντα”,
μία περφόρμανς όπου ο ένας είναι διάφανος
για τον άλλον, και ταυτόχρονα όσο πιο
παρών γίνεται. Οι δύο άνθρωποι μεγαλώνουν
τους εαυτούς τους.
Εδώ το
βλέμμα δεν έχει σημασία για το σχετίζεσθαι.
Εδώ μετρά το αυτί. Η ανοιχτότητα στην
ευαισθησία υμνείται, παρέα με αναζητήσεις
αισθητικής, με την ταινία μέσα στην
ταινία, το πλάνο μέσα στο πλάνο, αλλά
και φιλοσοφικές, υπό το φως της διττής,
ερμαφρόδιτης φύσης της σελήνης, που
υποδέχεται αλλά και απευθύνει ενέργεια
ταυτόχρονα.
Ο σκηνοθέτης
είναι παρών, όχι με μία κάμερα που τρέμει
(όπως πολλοί πρωτοπόροι), αλλά χαϊδεύοντας
τα παραπετάσματα που μας χωρίζουν από
τους πρωταγωνιστές και με την ηδονοβλεπτική
τάση του για συγχώνευση να εκφράζεται
πρώτα με λόγια, αλλά μετά να ενδυναμώνεται
από τα ίδια τα κάδρα. Όπως ακούγεται στο
φιλμ: “Το να παρατηρείς είναι να
συμμετέχεις”.
“Οι
αναπνοές γίνονται οι σεισμογράφοι των
ασυνειδήτων” και η αναδυόμενη παιδικότητα
επιβιώνει, στα όρια πειραματισμού και
επιτήδευσης, στα όρια αρσενικού και
θηλυκού, ή καλύτερα, στο περιθώριό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου