The Tribe

Το φιλμ του Ουκρανού Myroslav Slaboshpytskiy δύσκολα προδίδει ότι πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική του δουλειά, αφού πέρα από το συναισθηματικό πάγωμα που προκαλεί, παραδίδει μαθήματα χτισίματος ατμόσφαιρας μέσα από την κινηματογράφησή του.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας η σιωπή απλώνεται για να δώσει χώρο στην έκφραση με όλους τους υπόλοιπους δυνατούς τρόπους. Πέρα από ένα εκπαιδευτικό κομμάτι που εμπεριέχει, που σε γεμίζει με πληροφορίες ώστε να γνωριστείς καλύτερα με έναν άγνωστο κόσμο, αυτή η αισθητική επιλογή της έλλειψης ήχων και της παρουσίας τους μόνο σε καίρια σημεία, αποτελεί και τη μεγαλύτερη δύναμη του φιλμ. Ο θεατής που δε γνωρίζει τη νοηματική γίνεται εκείνος κωφός και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο που του ανοίγεται, για μια φορά και εκείνος στην άβολη θέση που έχουν ζεστάνει ταινίες όπως εκείνες του Χάνεκε και του Moodyson.

Τα όργανα και τα μέλή στα σώματα ανακατανέμονται και μπλέκουν τις αρμοδιότητές τους σε μία προσπάθεια να ακούσουν και να ακουστούν. Μία ιστορία φόβου και σοκ που εκπέμπει κραυγές σχεδόν από την αρχή μέσα από κινηματογραφικά μέσα όπως τα μακριά μονοπλάνα στα πρότυπα του ¨Ελέφαντα¨ του Gus Van Sant, που με ψυχαναγκαστική ακρίβεια αλλά και αποστασιοποίηση αποτυπώνουν τις πορείες των ηρώων. Με τους σχεδόν εφιαλτικούς φωτισμούς που εκ πρώτης όψεως φαίνονται νατουραλιστικοί αλλά είναι προσεκτικά μελετημένοι, σκιαγραφούνται οι ήρωες που λες και επειδή υποφέρουν τα αυτιά τους νιώθουν ασυνείδητα υποχρεωμένοι να επεκτείνουν αυτόν τον πόνο και στην υπόλοιπή τους ύπαρξη. 

Απελπισμένοι και απελπιστικοί έρωτες, όμορφες Μπουκοφσκικές πόρνες, το όνειρο για τη μετανάστευση και η εκμετάλλευση της σωματικής αδυναμίας, μαζί με το χτίσιμο ενός εγκλήματος είναι μερικά μόνο από τα θέματα που ακουμπά το φιλμ, μπλέκοντάς τα σε σεκάνς για πολύ γερά νεύρα.

Στον κόσμο του οικοτροφείου αυτού τα τζάμια είναι πλεονασμός και δεν προστατεύουν, παρά μόνο καθρεφτίζουν όλα όσα είναι ικανά να εμποδίζουν. Όλοι παίρνουν την ευκαιρία τους για να πέσουν με φόρα πάνω τους μήπως και υποχωρήσουν. Και ο ήχος των σωμάτων που σπάνε είναι, τελικά, το μόνο που μπορεί να έχει εδώ φωνή.

Πρώτη δημοσίευση στο Move it