Le passé

Η καινούρια δημιουργία του αγαπημένου Asghar Farhadi, διηγείται Έναν Χωρισμό ακόμα, λιγότερο εσωστρεφή και πιο εξευρωπαϊσμένο. Η σκοτεινή ιστορία δύο ζευγαριών των οποίων “τα πεπρωμένα διασταυρώνονται” σε ένα κάστρο που το κατοικούν τα παιδιά τους. Ένας άντρας με μόνο ψυχικές αποσκευές, που επιστρέφει στο Παρίσι από το Ιράν, για να παραδώσει το διαζύγιο στην πρώην πλέον γυναίκα του και μεγάλο του έρωτα. Εκείνη, με τα κομμάτια εκείνου και του επίσης κατακερματισμένου από την απόπειρα αυτοκτονίας της συζύγου του, νέου της εραστή, προσπαθεί να συναρμολογήσει τον πυρήνα της. Και τα παιδιά τους βρίσκονται θεατές και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα σε αυτή την ελεύθερη πτώση στα άδυτα του “ενήλικου” κόσμου. 

 

Πέρα από τις υπέροχες, φυσικές ερμηνείες όλου του καστ, το πιο όμορφο κομμάτι της ταινίας είναι η καίρια χρήση των λέξεων που τοποθετεί ο σκηνοθέτης μαζί με την Asghar Farhadi (επόμενο, από την άλλη συνεργασία της με τον Abbas Kiarostami στο Copie Conforme) στα χείλη των πρωταγωνιστών. Οι λέξεις βουτάνε στην εικόνα και συμμετέχουν σε μία σκυταλοδρομία σε επιβραδυνόμενους ρυθμούς, μεταφερόμενες από τον ένα ήρωα στον άλλον.

Το φιλμ μιλά για το παρελθόν και το χρησιμοποιεί για την επανόρθωση του παρόντος. Οι λέξεις, όπως και η κινηματογραφική ταινία, πολλοί θεωρητικοί το έχουν δει, έρχονται μετά το γεγονός. Και είναι σαν το φιλμ να παραμένει ακίνητο, εκκρεμές, όλη η δράση να τοποθετείται στο παρελθόν. Αυτή η ακινησία, συνοψίζεται στην αθέατη διαφανή και εύθραυστη φιγούρα της γυναίκας του μέλλοντα συζύγου της πρωταγωνίστριας, που ζει μέσα στο λόγο των υπολοίπων. Μέσα από το επιβλέπον βλέμμα της ξεπηδούν τα σχοινιά που καθορίζουν τις πράξεις τους.

Τα παιδιά μιλούν και ζουν στο εδώ και τώρα, οι μεγάλοι στο παρελθόν, που όταν συνέβαινε εκείνοι δεν το ζούσαν. Εγκλωβισμένοι σε σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος, βλέπουν τελικά την απειροσύνη των τρόπων με τους οποίους μπορούν να συναντηθούν. 

Ένα φιλμ που οργανώνεται γύρω από την απουσία σε όλες της τις μορφές και τη συνδέει με το φάντασμα της “κατάθλιψης”, μαζί με ένα αρχικά κομψό και αργότερα ίσως υπερβολικό σχόλιο για τις διαπολιτισμικές διαφορές. Κι αν κάτι σε δυσκολεύει, είναι στο κλείσιμο, όπου η απουσία που σου δημιουργούσε την επιθυμία και τη φαντασίωση του “τι άλλο μπορεί να έχει συμβεί” αντικαθίσταται από μία παρουσία που δίνει μία ανακουφιστική μεν, αλλά ίσως υπερβολικά συναισθηματικοποιημένη λύση. 

 Πρώτη Δημοσίευση στο Move it