Buffalo 66

Μόνος. Νόμος. Το μαζί “μόλις μετά βίας χωρά στη ζωή αυτή”, είπε κάποιος σοφός μοναχός. Το ανεξάντλητα σημαίνον ΜΟΝΟς είναι το μόνο που εμπεριέχει τον ήρωα. Ίσως γιατί έχει μέσα του ένα πονεμένο ΟΝΟΜα, κομματιασμένο.

Του δόθηκε ένα όνομα από τη μητέρα του: Billy. Για να πληρώνει τους καφέ βρώμικους λογαριασμούς από τον καθρέφτη που είχαν αγοράσει οι γονείς του. Με αντίτιμο το σαρκίο του. Οι γονείς του τελικά του είχαν δώσει ένα δώρο, του εσωτερικού κενού που θα τον κινητοποιούσε να δημιουργήσει κάτι. Κι αν αυτός αισθάνεται απομονωμένος από τη ροή του έξω κόσμου, τόσο αφόρητα γεμάτος από το μέσα του και ζητά εμμονικά να το αδειάσει σε απόπατους, δε ζητά παρά το κενό του Άλλου. Κανείς δεν άκουσε το κλάμα του. Εκείνη όμως το έκανε. Άκουσε το Τίποτά του και του δίνει το στρογγυλό κενό που δεν ξέρει οτι έχει.

Το ζωογόνο κενό τους είναι το γέλιο που λείπει από το μεταξύ τους, αλλά του οποίου ακουμπούν συνεχώς την αίσθηση. Το γέλιο είναι το φαντασιακό τους παιδί. Το απαραίτητο κενό ανάμεσά τους για να αντέξουν να συγχωνευτούν στιγμιαία και μετά να επιπλεύσουν σε μία στιγμή θανάτου. Το κενό γίνεται ο κοινός καθρέφτης τους.

Κι άλλο κενό. Όπου για να εξαργυρώσει την πληγή από το σπασμένο του καθρέφτη, τον παλιό των γονιών του, δημιούργησε ξανά ένα δικό του όνομα, αυτό που έδωσε σε Εκείνη.

Εκείνη θα χορέψει τις κλακέτες του. Είναι μουσική το όνομα. Θα το κάνει, ένιωσε να ξυπνά το κενό μέσα της. Μπορεί να της πήρε μία βίαιη φωτογραφία, αλλά ήταν δική της. Απλώς ήθελε το χρόνο να φτάσει το φως.

Η αρχικά ενδιάμεση για τον Billy γυναίκα, μεταμορφώνεται μέσα από το φως του συντονισμού, του χρόνου, της επανάληψης, στη γυναίκα που βλέπει. Εκείνη σπάει απαλά τη σαπουνόφουσκα της εμμονής, μπορεί και αντέχει να την ενσαρκώσει.

Ο ήλιος τους είναι σκοτεινός και τους χαϊδεύει χάρτινα. Με τραύματα και ίχνη. Το φαντασιακό τους παιδί φορά γούνα καφέ κουνελιού, έτσι τους βρήκε να το προστατεύσουν. Νεκρό ή ζωντανό, δεν έχει σημασία, η ανάμνησή του είναι. Ο καφέ Billy μετουσιώνεται σε κιτρινόασπρο κουνέλι μέσα της. Οι δυο τους συν-κινούνται στους δρόμους ποιητικής πεζότητας με την καταστροφή απλώς μία οικεία πιθανότητα. Το βλέμμα τότε είναι σχεδόν χυδαίος πλεονασμός.

Ο Billy είναι πάντα μόνος. Αλλά πια είναι συν-κινημένος. Ακόμα κι αν η μηχανή του χαράζει κύκλους μοναχικούς, αυτοί επαναλαμβάνουν τον κύκλο που εμπεριέχει, από Εκείνη.

Αρκούσε ένα άγγιγμα κάτω από την καρδιά. Κάπου εκεί, στην αβοήθητη αιώρησή του, καθισμένος σε έναν καναπέ. Με τα τηλέφωνα ομφάλιους λώρους, να επιθυμεί να τον συνδέσουν αλλά να τον κόβουν βίαια. Το άγγιγμα του έρωτα υπαγόρευσε το ρυθμό της αιώρησης στην κοιλιά, τον αντιχρονισμό της σύνδεσης. Και το τηλεφώνημα συνέβη.

Οι δυο τους, τις σιδερένιες μήτρες τις πετούν με άγρια χαρά, να σπάσουν τους παλιούς καθρέφτες.

Το Μόνος είναι ο καθρέφτης του Μαζί, όταν δυο μόνοι αγκαλιάζονται και ακουμπούν τα μάτια τους. Και το, πια γούνινο, κουνέλι, τους χαμογελά. 

Το βλέμμα του ακούει

La leggenda di Kaspar Hauser

Η παλία στοιχειωμένη ιστορία του ουδέτερου, διαφανούς εφήβου Κάσπαρ Χάουζερ φαίνεται πως γέννησε ένα δαιδαλώδη συνειρμό και στον Davide Manuli (όπως από το 1880 και μετά το κάνει, ακόμα και για τον Verlaine και μέχρι τον πρόσφατο Jeffrey Eugenides). Ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει, σχεδόν συγκινητικά, με τη βοήθεια δυνατών φιγούρων όπως ο Vincent Gallo, να χτίσει ένα ναό της Χάουζ για τον Κάσπαρ, να τον κάνει επιτυχημένο ντιτζέι, στο έρημο και μέχρι τότε άγονο νησί.

Το φιλμ προσφέρει στην ψυχή του Κάσπαρ το χώρο ώστε να στεγάζεται αρτιμελής, στο βασίλειο που ο ίδιος επιθυμούσε, χωρίς να το έχει ο ίδιος σκοπό, αλλά σπρωγμένος μόνο από τη φύση. Ένα βασίλειο που να εμπεριέχεται, επιτέλους, σε ένα όνομα: Χάουζ. Να είναι κάτι λιγότερο από τον Χάουζερ και όχι να γίνεται ο ίδιος το βασίλειό του, καθηλωμένος μισός νάρκισσος.

Ο Jarmoush, οι αδερφοί Κοέν και ο Korine αδελφώνονται σε ένα άοσμο κλίμα πειραματισμού, με διχοτομήσεις συνεχείς, ποιητικές εικόνες να συγκρούονται με ψηφιοποιημένη σειρά ήχων, και το λόγο να διαμεσολαβεί τραυματικός και μαθηματικά διατυπωμένος. Οι λογικές συνεπαγωγές και οι διαισθητικές μεταφορές προεκτείνουν τη συνειδητότητα. Ο λέξεις σχίζουν την εικόνα, σαν τη μαχαιριά που ο Κάσπαρ λέγεται πως του πήρε τη ζωή, αυτόνομη από εκείνον. Η έλλειψη ενός νησιού περικυκλώνεται από το νερό της θάλασσας. Το νερό περνά μητρικά μέσα από το πλάσμα που ενσαρκώνει τον Κάσπαρ, το τρέφει, και σοφά, όταν φτάνει να είναι περιττό, αποβάλλεται. Έτσι γίνεται ικανός, ο,τι έχει σε αφθονία, να το μεταγγίζει σε ένα γατί. Αφού εκείνος τράφηκε, επιστρέφει ο,τι πήρε.

Ένα μεγάλωμα που υπαγορεύεται από καθρέφτες φταγμένους από φωνές. Αφού πριν το μάτι, καθρεφτίζεται το αυτί. Το μόνο γόνιμο απομένει ένα όνομα, που τον κάνει ολόκληρο υποκείμενο χαμένο σε ένα όνειρο, χαμένο στη μετάφραση, όλο εικόνες ανθολογίας, με τη Γυναίκα και τον Άντρα σε αρμονία.

 Move it