La leggenda di Kaspar Hauser

Η παλία στοιχειωμένη ιστορία του ουδέτερου, διαφανούς εφήβου Κάσπαρ Χάουζερ φαίνεται πως γέννησε ένα δαιδαλώδη συνειρμό και στον Davide Manuli (όπως από το 1880 και μετά το κάνει, ακόμα και για τον Verlaine και μέχρι τον πρόσφατο Jeffrey Eugenides). Ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει, σχεδόν συγκινητικά, με τη βοήθεια δυνατών φιγούρων όπως ο Vincent Gallo, να χτίσει ένα ναό της Χάουζ για τον Κάσπαρ, να τον κάνει επιτυχημένο ντιτζέι, στο έρημο και μέχρι τότε άγονο νησί.

Το φιλμ προσφέρει στην ψυχή του Κάσπαρ το χώρο ώστε να στεγάζεται αρτιμελής, στο βασίλειο που ο ίδιος επιθυμούσε, χωρίς να το έχει ο ίδιος σκοπό, αλλά σπρωγμένος μόνο από τη φύση. Ένα βασίλειο που να εμπεριέχεται, επιτέλους, σε ένα όνομα: Χάουζ. Να είναι κάτι λιγότερο από τον Χάουζερ και όχι να γίνεται ο ίδιος το βασίλειό του, καθηλωμένος μισός νάρκισσος.

Ο Jarmoush, οι αδερφοί Κοέν και ο Korine αδελφώνονται σε ένα άοσμο κλίμα πειραματισμού, με διχοτομήσεις συνεχείς, ποιητικές εικόνες να συγκρούονται με ψηφιοποιημένη σειρά ήχων, και το λόγο να διαμεσολαβεί τραυματικός και μαθηματικά διατυπωμένος. Οι λογικές συνεπαγωγές και οι διαισθητικές μεταφορές προεκτείνουν τη συνειδητότητα. Ο λέξεις σχίζουν την εικόνα, σαν τη μαχαιριά που ο Κάσπαρ λέγεται πως του πήρε τη ζωή, αυτόνομη από εκείνον. Η έλλειψη ενός νησιού περικυκλώνεται από το νερό της θάλασσας. Το νερό περνά μητρικά μέσα από το πλάσμα που ενσαρκώνει τον Κάσπαρ, το τρέφει, και σοφά, όταν φτάνει να είναι περιττό, αποβάλλεται. Έτσι γίνεται ικανός, ο,τι έχει σε αφθονία, να το μεταγγίζει σε ένα γατί. Αφού εκείνος τράφηκε, επιστρέφει ο,τι πήρε.

Ένα μεγάλωμα που υπαγορεύεται από καθρέφτες φταγμένους από φωνές. Αφού πριν το μάτι, καθρεφτίζεται το αυτί. Το μόνο γόνιμο απομένει ένα όνομα, που τον κάνει ολόκληρο υποκείμενο χαμένο σε ένα όνειρο, χαμένο στη μετάφραση, όλο εικόνες ανθολογίας, με τη Γυναίκα και τον Άντρα σε αρμονία.

 Move it