Σάββατο 6 Απριλίου 2013

The heart is deceitful above all things

To ζήτημα της παιδικής κακοποίησης έχει ψηλαφιστεί από διάφορες πλευρές στο πρόσφατο σινεμά αρκεί κανείς να αναλογιστεί ταινίες όπως το El Bola, το Capturing the Friedmans ή το Mysterious Skin. Η Asia Argento, εδώ, αναδεικνύεται ως δημιουργός σε ένα ωμό ποίημα, επιχειρώντας να...ονειροποιήσει το ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Laura Albert, ή καλύτερα του J.T. Elroy, του λογοτεχνικού alter ego της τελευταίας. Mία σκοτεινή ιστορία, ακόμα και ως προς τον τρόπο αποκάλυψης της πραγματικής ταυτότητας της συγγραφέως, που υιοθετώντας μία παράλληλη προσωπικότητα εξωτερίκευσε τη δική της τρομακτική πορεία ζωής, με αποτέλεσμα να αντικρίζει κανείς πια μία ύπαρξη υπεράνω φύλων και οπωσδήποτε ατρόμητη απέναντι στη δημόσια έκθεση.



Ο J.T. Εlroy υπογράφει, επίσης, το πρωτόλειο σενάριο του Elephant του Gus Van Sant, και αυτό είναι αρκετό για να προετοιμάσει το θεατή για την καθαρόαιμη βρώμικη indie αισθητική που θα ακολουθήσει. Ωστόσο, δύσκολο να προετοιμαστεί κανείς για τη σκληρότητα, στα όρια του ανεκτού, με την οποία παρουσιάζεται η ζωή του μικρού παιδιού με τη μητέρα του. Ο Marilyn Manson συμμετέχει, παίζοντας με το κοινό, μέσα από μία παράλληλη με τη συνηθισμένη περσόνα του εικόνα, ενώ ο τότε φίλος της Argento Michael Pitt, αλλά και τα σχεδόν cameo των Ornella Muti, Winona Ryder
προσδίδουν πινελιές cult στο φόντο που δημιουργείται από τον Peter Fonda. Η επιλογή των δίδυμων Sprouse, τέλος, για να σηκώσουν εναλλάξ το ερμηνευτικό βάρος του ρόλου του παιδιού είναι ενδεικτική της βιαιότητας που εμπεριέχεται σε αυτόν.
Στα όρια του τι σημαίνει παιδικότητα και με μία μεθυσμένη, διαταραγμένη φωτογραφία, το μοίρασμα των ουσιών γίνεται ένας λαστιχένιος ομφάλιος λώρος που τυλίγεται γύρω από τους λαιμούς μητέρας και παιδιού, παραπετώντας ένα βρώμικο νυχτικό που κανείς από τους δυο τους δε θέλει πια να φορέσει. Κανένα όριο μεταξύ τους, επιπλέουν σε μία κοινή μήτρα τρεφόμενοι με ουσίες, και γίνονται ζωντανός εφιάλτης, που ακόμα και μετά από χρόνια επαφής με την ταινία, συνεχίζει να είναι δηλητηριώδης. 

2 σχόλια:

theachilles είπε...

Αν και μπορείς να βρεις ενδιαφέροντα κινηματογραφικά στοιχεία στο (σκηνοθετικό) έργο της Asia, κάθε προβολή σημαδεύεται από τα πρώτα λεπτά με έναν προβληματικό στα μάτια μου σολιψισμό: λες και η Argento κάνει ταινίες, αντί να γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο. Αν το αποτέλεσμα ήταν λιγότερο πομπώδες, ίσως μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον...

Καλησπέρα :)

Evi Avd. είπε...

Καλησπέρα,

Νομίζω νιώθω το στίγμα που αφήνεις με το σχόλιο. Συνήθως αυτός ο σολιψισμός, στα όρια του κακώς εννοούμενου ναρκισσισμού, που παραμερίζει τη σχέση δημιουργού-θεατή, έχει ως αποτέλεσμα να προσλαμβάνω, προσωπικά, με μεγάλη δυσκολία την ταινία. Στη συγκεκριμένη χρειάστηκε να διακόψω την παρακολούθηση δύο φορές. Πέρα από τη θεματική που είναι δύσκολη συναισθηματικά, είναι και η κινηματογράφηση, όπως λες, πομπώδης (η πιο σωστή λέξη).

Μέσω κάθε ταινίας ίσως γνωρίζουμε μία πλευρά κάθε δημιουργού, στο συγκεκριμένο χωροχρόνο μάλλον. Γνωρίζει κανείς αυτή την πτυχή της Argento και προτιμά να την αφήσει μόνη της στο δωμάτιό της να γράφει...

Ευχαριστώ για την επίσκεψη :-)

Διαβάσατε περισσότερο