Ανθρώπινες Μέρες

Με αφορμή μερικά εικοσιτετράωρα αφόρητης ζέστης, το Hundstage (Σκυλίσιες Μέρες) του Αυστριακού Urlich Seidl παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο ακραίες θερμοκρασίες  είναι δυνατό να αποτελέσουν αφορμή για ένα ξεγύμνωμα του πραγματικού είναι μερικών ανθρώπων. Το οξύμωρο σχήμα ενός καύσωνα στην Αυστρία είναι μόνο μια από τις αντιφάσεις που, προς μεγάλη της ευχαρίστηση, μας επιφυλάσσει η ταινία.

 Στα χνάρια του Haneke, γίνεται η διαπραγμάτευση των ορίων μεταξύ διαστροφής, απόλαυσης και βίας. Κάθε ήρωας επιθυμεί την επιστροφή στη ραστώνη και η ζέστη είναι  μόνο η αφορμή. Η διαδοχή δυνατών στιγμών αποτελεί μία χιονοστοιβάδα από αυτοσαρκαζόμενες περσόνες που περιφέρονται, αναζητώντας να ζήσουν την παροδική ηδονή και να αντιδράσουν στην ανία τους. Σαν η ζέστη με την αδράνεια που επιβάλλει να τους έριξε ένα κουβά κρύο νερό στο σώμα και να τους φωνάζει ότι είναι ευκαιρία να ζήσουν και να αισθανθούν.

Κανείς δεν κοιτά τον άλλο στα μάτια. Όλοι αποστρέφουν το βλέμμα, αφού για εκείνους η επαφή με τον άλλο αποτελεί αναδίπλωση στον εαυτό. Πέρα από τις ενίοτε ακραίες πρακτικές που έχουν τελικά αποτέλεσμα τον εξανθρωπισμό και το καθρέφτισμα του ενός στον άλλο, ακόμα και η απλούστερη λειτουργία, το σεξ, φαίνεται μια απελπισμένη διέξοδος στην ένταση. Από την άλλη, πολύ πιο ηδονικό μοιάζει το λίκνισμα σε μια κούνια στην παιδική χαρά. Όλοι, είτε τραγουδώντας το “La cucaracha”, είτε με δυο λουλούδια στο χέρι, είτε προσπαθώντας να εξαφανίσουν τα σημάδια του χρόνου, ή απλά ξεγελώντας τον αισθητήρα του parking του διπλανού, ψάχνουν ένα χαμένο παιδί. Μέσα τους ή κοντά τους.

Η εξωτερική ομορφιά μοιάζει απούσα. Τα σώματα είναι παρωδίες των κατόχων τους, παρόλο που κινούνται αυτάρεσκα, χαρίζοντας σουρεαλιστικές στιγμές, όπως για παράδειγμα η αμφισβήτηση του στερεοτύπου που θέλει μόνο καλλίγραμμες παρουσίες να εγείρουν τις αισθήσεις με το χορό τους. Όλοι είναι τόσο πραγματικοί, ενοχλητικοί και απαθείς, όσο είναι και οι ατάκες της αυτιστικής κοπέλας που αφήνει στους οδηγούς να επιλέξουν τον προορισμό της άρα και να αποφασίσουν για την ελευθερία της, με τίμημα να ακούσουν την αλήθεια που δε θέλουν να μάθουν ή να θυμούνται.

Στο τέλος, κανείς δε βρίσκει τη λύτρωση, το άλυτο κάθε επιμέρους ιστορίας σιγοβράζει και ο νους μας τρέχει πάνω-κάτω στις διαστροφικές διαδρομές όσων παρακολουθήσαμε, προσπαθώντας να τις φωτίσει. Τα σκυλιά που λιάζονται στις λουσμένες στο φως πισίνες υφαίνουν το μύθο του «Κυνόδοντα» και μας προετοιμάζουν γι αυτόν. 

Trailer