Ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας αξιοποιεί την εμπειρία του στο Animation (9, Guardians of the Galaxy, 300: Rise of an Empire) δημιουργώντας ένα υβριδικό φιλμ, φτιαγμένο τόσο από χαρτί όσο και από φύλλα δέντρων, παραμυθένιο, σκοτεινό, πάνω στο συνεχές των εποχών της ψυχής, ακόμα κι αν αυτή μοιάζει να έχει σκεπαστεί από χιόνι.
Η βουτιά στο λαγούμι του παρελθόντος γίνεται με έναν σουρρεάλ και άψογα φωτογραφημένο τρόπο, ενώ η σκηνοθεσία αποπνέει παιδικότητα και ακροβατεί στο δίπολο της λευκής αγνότητας του χιονιού και του μαύρου σκοταδιού.
Ένα οικογενειακό πλεκτό, ξεφτισμένο και ταλαιπωρημένο, αλλά πάντα με την ικανότητα να ζεσταίνει και να καλύπτει και τα πιο φριχτά μυστικά, τυλίγεται γύρω από το λαιμό του ήρωα για να μεταμορφωθεί σε μία vintage μπέρτα. Είναι ονειροπαρμένος και δυσκολεύεται να εναρμονιστεί με μία κυνική και πληγωμένα τρυφερή μητέρα, αλλά και με έναν αντίστοιχα κυνικό κόσμο. Όποτε γράφει βυθίζεται σε ένα ρομαντικό σύμπαν, με τις γοτθικές αναφορές προσεκτικά τοποθετημένες, και όλα γύρω του μετατρέπονται σε παρελθόν. Η επικοινωνία με τη μητέρα του περιορίζεται σε άγονες νησίδες και σε όλη τη διάρκεια του φιλμ γίνεται ένας ευγενικός σχολιασμός για την “τρέλα” του να προσπαθείς να δημιουργήσεις λέξεις σε έναν κόσμο επικεντρωμένο στην ύλη αλλά και στην κατάρρευση των οικογενειακών δεσμών.
Ο πατέρας του κληρονομεί κομμάτια παιδικότητας, και αν από το μαγικό καπέλο του δε βγαίνει τελικά κανένας λαγός, τουλάχιστον αυτό καλύπτει το κεφάλι και των δυο. Ο γιος ψάχνει την επαφή μαζί του και συνειδητοποιεί πως, καμιά φορά, για να έρθεις σε επαφή με το παρελθόν, αρκεί να αφεθείς στο ξύλο που έχει εκείνο περπατήσει.
Το χειροποίητο animation μεσουρανεί στην αισθητική του φιλμ και μαζί με τον υπερτονισμό των συναισθημάτων νοσταλγίας από τους Active Member το όνειρο και η πραγματικότητα γίνονται ένα στο ταραγμένο μυαλό του πρωταγωνιστή και κατ’επέκταση και στο δικό μας. Ένα πρώτο φιλμ δημιουργού, που δίνει μία γεύση άνοιξης σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε “ελληνικό σινεμά”. Ο μοναδικός αφηγηματικός του τρόπος σε κάνει να χαμογελάς, αφού δεν υποκύπτει σε πιέσεις φόρμας και στυλ, προκειμένου να εκφράζει την “αρρώστια” της ελληνικής πραγματικότητας. Απλά επιλέγει να την κάνει να φαίνεται σχεδόν παιδική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου