Ο Χειμώνας

Ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας αξιοποιεί την εμπειρία του στο Animation (9, Guardians of the Galaxy, 300: Rise of an Empire) δημιουργώντας ένα υβριδικό φιλμ, φτιαγμένο τόσο από χαρτί όσο και από φύλλα δέντρων, παραμυθένιο, σκοτεινό, πάνω στο συνεχές των εποχών της ψυχής, ακόμα κι αν αυτή μοιάζει να έχει σκεπαστεί από χιόνι. 

Η βουτιά στο λαγούμι του παρελθόντος γίνεται με έναν σουρρεάλ και άψογα φωτογραφημένο τρόπο, ενώ η σκηνοθεσία αποπνέει παιδικότητα και ακροβατεί στο δίπολο της λευκής αγνότητας του χιονιού και του μαύρου σκοταδιού.

Ένα οικογενειακό πλεκτό, ξεφτισμένο και ταλαιπωρημένο, αλλά πάντα με την ικανότητα να ζεσταίνει και να καλύπτει και τα πιο φριχτά μυστικά, τυλίγεται γύρω από το λαιμό του ήρωα για να μεταμορφωθεί σε μία vintage μπέρτα. Είναι ονειροπαρμένος και δυσκολεύεται να εναρμονιστεί με μία κυνική και πληγωμένα τρυφερή μητέρα, αλλά και με έναν αντίστοιχα κυνικό κόσμο. Όποτε γράφει βυθίζεται σε ένα ρομαντικό σύμπαν, με τις γοτθικές αναφορές προσεκτικά τοποθετημένες, και όλα γύρω του μετατρέπονται σε παρελθόν. Η επικοινωνία με τη μητέρα του περιορίζεται σε άγονες νησίδες και σε όλη τη διάρκεια του φιλμ γίνεται ένας ευγενικός σχολιασμός για την “τρέλα” του να προσπαθείς να δημιουργήσεις λέξεις σε έναν κόσμο επικεντρωμένο στην ύλη αλλά και στην κατάρρευση των οικογενειακών δεσμών.

Ο πατέρας του κληρονομεί κομμάτια παιδικότητας, και αν από το μαγικό καπέλο του δε βγαίνει τελικά κανένας λαγός, τουλάχιστον αυτό καλύπτει το κεφάλι και των δυο. Ο γιος ψάχνει την επαφή μαζί του και συνειδητοποιεί πως, καμιά φορά, για να έρθεις σε επαφή με το παρελθόν, αρκεί να αφεθείς στο ξύλο που έχει εκείνο περπατήσει.

Το χειροποίητο animation μεσουρανεί στην αισθητική του φιλμ και μαζί με τον υπερτονισμό των συναισθημάτων νοσταλγίας από τους Active Member το όνειρο και η πραγματικότητα γίνονται ένα στο ταραγμένο μυαλό του πρωταγωνιστή και κατ’επέκταση και στο δικό μας.  Ένα πρώτο φιλμ δημιουργού, που δίνει μία γεύση άνοιξης σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε “ελληνικό σινεμά”. Ο μοναδικός αφηγηματικός του τρόπος σε κάνει να χαμογελάς, αφού δεν  υποκύπτει σε πιέσεις φόρμας και στυλ, προκειμένου να εκφράζει την “αρρώστια” της ελληνικής πραγματικότητας. Απλά επιλέγει να την κάνει να φαίνεται σχεδόν παιδική.

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it

The Missing Picture

Μία βουτιά στην υποκειμενικότητα του δημιουργού Rithy Pahn, που παίρνει αφορμή από μία εικόνα μαζικής δολοφονίας των ανθρώπων του στην Καμπότζη στα χρόνια της Κυβέρνησης των Ερυθρών Χμερ, για να δημιουργήσει ένα ποίημα που μπορεί να αναπλάσει αυτή τη χαμένη εικόνα κάθε στιγμή.

“L'enfance comme une question.

Avec l'enfance il y a du mort deja”

Συχνά ένας ποιητής αντιγράφει τα ποιήματα ενός άλλου ποιητή με το χέρι. Είναι μία τιμή στο πρωτότυπο έργο αλλά ίσως και μία προσπάθεια κατανόησης του τι από όλα αυτά για τα οποία λέγονται δεν είναι εκείνος ακόμα έτοιμος να υποδεχτεί. Αυτό το ντοκυμαντέρ είναι μια χειροποίητη μεταγραφή μίας χαμένης ανάμνησης που το πεπρωμένο της ήταν να αποκρυσταλλωθεί εδώ από πηλό σε ελλειπτική τροχιά.

Το ντοκυμαντέρ έχει ήδη βραβευτεί και εκτιμηθεί, και καθόλου άδικα, αφού πρόκειται για ένα πραγματικά άρτιο δημιούργημα όπου μορφή και περιεχόμενο ενώνονται σε ένα σώμα που αποδίδει ένα άπειρο συναισθηματικών αποχρώσεων με τα πιο πρωτότυπα εκφραστικά μέσα. Είναι σπάνιο εικόνα και προφορική αφήγηση να δένουν τόσο όμορφα, χωρίς να ξεχωρίζουν οι ραφές μεταξύ τους, και η φωνή μόνο και μόνο ως ήχος να δίνει φτερά στην εικόνα, μαζί με την ευφυή και ταιριαστή experimental μουσική υπόκρουση.

Η παιδική ηλικία του δημιουργού είναι ένα ψυχεδελικό ξυλόγλυπτο. Και η μνήμη γίνεται ένα μαχαίρι που τη σκαλίζει και την ξαναπλάθει. Ο απόλυτος εφιάλτης, η απόλυτη ευτυχία και τα ματωμένα χωράφια που απλώνονται ανάμεσά τους δίνονται τόσο από τις μαγικές clay αναπαραστάσεις όσο και από το αρχειακό υλικό, αλλά πάντα τον πρώτο πρώτο λόγο τον έχει η ποίηση. Στο κόσμο αυτού του φιλμ το παρελθόν κινείται ενώ το παρόν μένει ακίνητο. Επιπλέει η τεράστια αγάπη του δημιουργού για το σινεμά, ως μέσο επανάστασης και επανόρθωσης σπασμένων ονείρων, που με τις εικόνες του ξαναζωντανεύει τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

O δημιουργός ζει ξανά την παιδική του ηλικία σα να είναι ερώτημα. Το να βρεις αυτό που εμμονικά πίστευες ότι λείπει δε θα σου δώσει καμία απάντηση. Αν είσαι αρκετά τυχερός μπορεί να σε μετατρέψει σε ένα μικρό παιδί που ρωτά και μπορεί να δει το θάνατο πίσω από τις κουρτίνες της ερώτησης. 

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it