Η Νάντια, μετανάστρια στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια, είναι οικιακή βοηθός μίας ευκατάστατης οικογένειας, που την εμπιστεύεται τυφλά. Μία σειρά δυσάρεστων γεγονότων θα ανατρέψει την ισορροπία των δυναμικών ανάμεσα στα άτομα και θα επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις τους, σε ένα φιλμ με κινηματογραφική γραφή που αποπνέει καλό ελληνικό σινεμά.
Στο σπίτι αυτού του φιλμ, ενώ τα παράθυρα φαίνονται διάπλατα ανοιχτά και δίνουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας κινήσεων, από όλους όσους κατοικούν σε αυτό, κανείς δεν μπορεί να δει τις πόρτες εξόδου προς την ελευθερία. Και αν τελικά το κάνει, είναι υποχρεωμένος να πληρώσει ένα τίμημα.
Στο σπίτι αυτού του φιλμ, το χώμα μπορεί να μεταγγιστεί από μία γλάστρα στην άλλη. Έτσι μπορεί και ο άνθρωπος ξαναριζώσει σε μία πατρίδα στην άλλη, αλλά το κατά πόσο αυτές οι ρίζες ποτίζονται είναι αμφίβολο. Με επικεφαλής την εξαιρετική Μαρία Καλλιμάνη, καθ' όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του φιλμ υψώνεται μεθοδικά και ατμοσφαιρικά ο απροσπέλαστος τοίχος που χωρίζει Έλληνες και μετανάστες. Ταυτόχρονα η προσεκτική επιλογή και ευφυής αξιοποίηση των χώρων που εξυπηρετούν, μαζί με την αξιόλογη φωτογραφία, την πλοκή, κάνουν τους διαλόγους να μοιάζουν απλά απόηχος της έντασης που εκπέμπουν οι ήρωες.
Το φιλμ με τρυφερότητα σκύβει πάνω από μία αξιοπρεπή γυναίκα, ένα περήφανο άλογο που όμως κινδυνεύει να το σκοτώσουν επειδή γερνά. Απεικονίζονται οι χρονοβόρες και κουραστικές λεπτομέρειες της ζωής της πριν και μετά ασθενήσει, χωρίς σε καμία περίπτωση η αφήγηση να είναι μελοδραματική. Τα ρούχα πλένονται με επιμέλεια αλλά δεν αλλάζουν ουσιαστικά, όπως και οι άνθρωποι. Η όποια ασθένεια τελικά αφορά τελικά το εσωτερικό των υπολοίπων, απλώς εκείνη είναι αρκετά δυνατή για να τη φέρει στο σώμα της.
Η οικογένεια της ιστορίας είναι αβέβαιη ως προς τα όρια και βρίσκει απαραίτητο να μπουν ως ενδιάμεσος τα λεφτά για να συμβολοποιήσουν τις τύψεις τους που δεν είδαν ποτέ πίσω από την ταμπέλα “μετανάστρια” το πρόσωπο της Νάντιας. Έτσι σχολιάζεται πολύ εύστοχα και με οικονομικό τρόπο (π.χ. Μέσα από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως της μικρής σε ηλικία οικιακής βοηθούς) η διεργασία κατά την οποία οι αυτόχθονες προβάλλουν τους δικούς τους φόβους την εξαρτητικότητά τους και τις αδυναμίες στους ξένους, όπως το κάνει με τη σειρά του κάθε μέλος της οικογένειας. Η ηρωίδα υπομένει με αγάπη και αξιοπρέπεια όλη αυτή τη δυναμική, για να πετάξει μακριά από ένα σπίτι που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και που παραδόξως αποβάλλοντάς την ταυτόχρονα την κάνει να αναπτυχθεί.
Ένα φιλμ που εκτός από την εμβάθυνση στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας αγγίζει και άλλες θεματικές, όπως τη διαγενεακή συνέχεια των μεταναστών, και πιο συγκεκριμένα των γυναικών, και τον τρόπο με τον οποίο σιγά σιγά κερδίζουν τη θέση που δικαιούνται σε μία ξένη κοινωνία, αλλά και όλο το συναισθηματικός κόστος που μπορεί να έχει αυτή η διαδικασία. “Το σπίτι” αγκαλιάστηκε στη Berlinale και αναμένεται να συνεχίσει το ταξίδι του στην πατρίδα του με ανυπομονησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου