Καποιες παραστάσεις έχουν πεπρωμένο να γεννούν εικόνες...Και να εύχεσαι να ήταν σινεμά για να μπορείς να τις ξαναβιώσεις...Ο Πάνος Λαμπρίδης και ο Δημήτρης Ερατεινός με το "Έχε το Νου σου στο παιδί" άνοιξαν την καρδιά των λέξεων και φυσήξαν τις εικόνες να ανθήσουν... Οι μουσικές επαυξάνουν (Αγγέλικα Παπανικολάου, Γεωργία Μαρίνη, Νίκος Παγκας) και η Λίλιαν Δημητρακοπούλου είναι εκείνη που ανοίγει την πόρτα μιας αυλής με λεκτικά μυστικά για να αφήσει τα παιδία ελέυθερα να τη ζήσουν.
H σκηνή έχει γίνει κήπος από ευωδιαστές λέξεις. Δύο ασπροφορεμένα παιδιά έχουν αφεθεί να παίξουν. Αριστερά το απολλώνιο, δεξιά το διονυσιακό. Τα δυο μισά ενός υπερβατικού ανθρώπου.
Το ένα πετά στο άλλο ένα μπαλάκι κουβαρίσιο με το δίλημμα: Λόγος ή σιωπή που μιλά; Λίμνη βουβών φοβισμένων σκέψεων ή ποταμός αέρινος συμβόλων;
Οι ποιητές βλέπουν. Αποκρίνονται …Μίλα! Παίξε! Και το μπαλάκι ξετυλίγεται…Η γραμμή που αφήνει παρατάσσει σύμβολα που λυτρώνουν τα παιδιά.
Τα παιδιά αποφάσισαν να κάψουν τις λέξεις. Κοιτούν την περιφραστική πέτρα μέσα στο σεντούκι. Την σπαργανώνουν με χαρτί και την προφυλάσσουν. Το χαρτί έγινε κομμάτια με λέξεις. Θα τις κάψουν, να κλείσουν τον πυρετικό κύκλο. Γιατί λέξεις σκοτώνουν ότι έχει γεννηθεί στην ψυχή και ταυτόχρονα το κάνουν αθάνατο. Τις καίς για να τις ξαναγεννήσεις.
Κι αν η γυναίκα έλειψε, είναι παρούσα. Κρυμμένη μέσα στο σεντούκι. Εκεί περιφράσσεται μια μήτρα που γεννά ζωή. Ζωή ομιλούσα. Ομιλούντα παιδιά. Τα δυο μισά του υπερβατικού ανθρώπου.
Και τα δυο παιδιά ένας λόγος λευκός σαν από ελπίδα.
Μία παράσταση που ακόμη επιδρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου