Απροσδόκητα, ο αγαπημένος ποιητής
Gus Van Sant, με το Restless, θυμίζει τις παλιές καλές μέρες
του. Όποια ευαίσθητή του χορδή του ψυχισμού του και αν πάλλει η εφηβεία, ακόμα ενορχηστρώνει
καταραμένες μπαλάντες σαν και αυτή.
Ο πρωταγωνιστής Henry Hopper ζει
με τα μάτια του Cobain τις τελευταίες μέρες μίας βαλσαμώτριας ψυχών και μαζί
μοιράζονται το μεγάλωμά τους. Όλα υπό το άγρυπνο κυριολεκτικά βλέμμα ενός
γιαπωνέζου πιλότου, του… Χιρόσι που συμπυκνώνει παρελθόν, παρόν και μέλλον, εν
μέσω σουρεάλ ατακών και θανατερών φιλιών.
Το φιλμ αφιερώνεται στον Ντένις Χόπερ, κάτι από το καλτ του οποίου θυμίζει ο γιος του, ενώ η Μια Γουασικόφσκα ωριμάζει απορημένα, με το αέρινο indie coco chanel στυλ της. Δεν αποφεύγονται άσκοπες επεξηγήσεις προς το τέλος, μικρογραφία της φιλμογραφίας του δημιουργού, πορεία από το ονειρικά πραγματικό στο προσγειωτικά συμβολικό. Και οι έφηβοι, οχυρωμένοι πίσω από σκοτεινούς ρόλους, αναζητούν το είναι τους, συχνά ανησυχητικά αληθινοί.
Όμως, καθώς η φύση δεν αλλάζει, φαίνεται πως η
κιμωλία πετυχαίνει να τρέξει το περίγραμμα ποιητικών βλεμμάτων και αισθήσεων.
2 σχόλια:
Καλησπέρα μέτα από πολύ καιρό.
Όπως πάντα όμορφη αναρτηση γεμάτη συναίσθημα!
Δεν έχω δει την ταινία, αν και νομίζω οτι ο βαν Σαντ το "είχε χάσει" λίγο τελευταία.
Καλή συνέχεια..
Καλησπέρα Fidelio
Ίσως οι επιλογές του (π.χ. milk) αδικούσαν την ποιητική πλευρά του, θα συμφωνήσω. Ωστόσο νιώθω πως εδώ κάτι από τον παλιό ανεξάρτητό του εαυτό ξαναξυπνά.
Τιμή μου η επίσκεψη, καλή συνέχεια...
Δημοσίευση σχολίου