Bαλσαμωμένο εφηβικό φως

Απροσδόκητα, ο αγαπημένος ποιητής Gus Van Sant, με το Restless, θυμίζει τις παλιές καλές μέρες του. Όποια ευαίσθητή του χορδή του ψυχισμού του και αν πάλλει η εφηβεία, ακόμα ενορχηστρώνει καταραμένες μπαλάντες σαν και αυτή.

Ο πρωταγωνιστής Henry Hopper ζει με τα μάτια του Cobain τις τελευταίες μέρες μίας βαλσαμώτριας ψυχών και μαζί μοιράζονται το μεγάλωμά τους. Όλα υπό το άγρυπνο κυριολεκτικά βλέμμα ενός γιαπωνέζου πιλότου, του… Χιρόσι που συμπυκνώνει παρελθόν, παρόν και μέλλον, εν μέσω σουρεάλ ατακών και θανατερών φιλιών.

Το φιλμ αφιερώνεται στον Ντένις Χόπερ, κάτι από το καλτ του οποίου θυμίζει ο γιος του, ενώ η Μια Γουασικόφσκα ωριμάζει απορημένα, με το αέρινο indie coco chanel στυλ της. Δεν αποφεύγονται άσκοπες επεξηγήσεις προς το τέλος, μικρογραφία της φιλμογραφίας του δημιουργού,  πορεία από το ονειρικά πραγματικό στο προσγειωτικά συμβολικό. Και οι έφηβοι, οχυρωμένοι πίσω από σκοτεινούς ρόλους, αναζητούν το είναι τους, συχνά ανησυχητικά αληθινοί.

 Όμως, καθώς η φύση δεν αλλάζει, φαίνεται πως η κιμωλία πετυχαίνει να τρέξει το περίγραμμα ποιητικών βλεμμάτων και αισθήσεων.

Move it

Έχε το νου σου στο παιδί + λόγος

Καποιες παραστάσεις έχουν πεπρωμένο να γεννούν εικόνες...Και να εύχεσαι να ήταν σινεμά για να μπορείς να τις ξαναβιώσεις...Ο Πάνος Λαμπρίδης και ο Δημήτρης Ερατεινός με το "Έχε το Νου σου στο παιδί" άνοιξαν την καρδιά των λέξεων και φυσήξαν τις εικόνες να ανθήσουν... Οι μουσικές επαυξάνουν (Αγγέλικα Παπανικολάου, Γεωργία Μαρίνη, Νίκος Παγκας) και η Λίλιαν Δημητρακοπούλου είναι εκείνη που ανοίγει την πόρτα μιας αυλής με λεκτικά μυστικά για να αφήσει τα παιδία ελέυθερα να τη ζήσουν.
H σκηνή έχει γίνει κήπος από ευωδιαστές λέξεις. Δύο ασπροφορεμένα παιδιά έχουν αφεθεί να παίξουν. Αριστερά το απολλώνιο, δεξιά το διονυσιακό. Τα δυο μισά ενός υπερβατικού ανθρώπου.
Το ένα πετά στο άλλο ένα μπαλάκι κουβαρίσιο με το δίλημμα: Λόγος ή σιωπή που μιλά; Λίμνη βουβών φοβισμένων σκέψεων ή ποταμός αέρινος συμβόλων;
Οι ποιητές βλέπουν. Αποκρίνονται …Μίλα! Παίξε! Και το μπαλάκι ξετυλίγεται…Η γραμμή που αφήνει παρατάσσει σύμβολα που λυτρώνουν τα παιδιά.
Τα παιδιά αποφάσισαν να κάψουν τις λέξεις. Κοιτούν την περιφραστική πέτρα μέσα στο σεντούκι. Την σπαργανώνουν με χαρτί και την προφυλάσσουν. Το χαρτί έγινε κομμάτια με λέξεις. Θα τις κάψουν, να κλείσουν τον πυρετικό κύκλο. Γιατί λέξεις σκοτώνουν ότι έχει γεννηθεί στην ψυχή και ταυτόχρονα το κάνουν αθάνατο. Τις καίς για να τις ξαναγεννήσεις.
Κι αν η γυναίκα έλειψε, είναι παρούσα. Κρυμμένη μέσα στο σεντούκι. Εκεί περιφράσσεται μια μήτρα που γεννά ζωή. Ζωή ομιλούσα. Ομιλούντα παιδιά. Τα δυο μισά του υπερβατικού ανθρώπου.
Και τα δυο παιδιά ένας λόγος λευκός σαν από ελπίδα.
Μία παράσταση που ακόμη επιδρά.

Αφαιρώντας το μακιγιάζ ενός ροκ σταρ

Ένα αβίαστο road movie με τον Paolo Sorrentino να στρώνει την άσφαλτο για τον καταπληκτικό όπως πάντα Sean Pen με μια πάντα καλτ Φράνσις Μακ Ντόρμαν να περιμένει πίσω. Υπογείως ρέει η αύρα του Γουές Άντερσον, του Φιλιπ Ρίντλευ και των αδερφών Κοέν και μία βραθυφλεγής, ξεχωριστή indie δημιουργία είναι ο,τι καλύτερο έχει παρουσιαστεί στο είδος τελευταία.

Καλείται κανείς να συντροφεύσει τον Shayenne, έκπτωτο αμερικάνου ποπ σταρ, αποσυρμένο γεωγραφικά και ψυχικά στο Δουβλίνο και χαριτωμένα βαριεστημένο, στην προσωπική περιπέτεια του. Μετά την κατά τα εβραϊκά έθιμα κηδεία του πατέρα του, που έγινε  η αφορμή να τον ξανααντικρύσει ύστερα από 30 χρόνια, ψάχνει με αποστασιοποιημένη αγωνία να βρει το ναζί διώκτη του και να πάρει εκδίκηση. 

Εξαρχής είναι απορίας άξιο το είδος της ικανοποίησης που  μπορεί να νιώσει ένα πλάσμα, εγκλωβισμένο στο make up, σαν τον ήρωά μας, από μια τέτοια πράξη. Όμως, αν συχνά έρχεται στο νου η καρικατουρίστικη μορφή του Ψαλιδοχέρη, γρήγορα γίνεται σαφές ότι πάλλονται ερμηνευτικές χορδές με τον ίδιο τρόπο που είχε εμπνευστεί ο Penn στο Ι am Sam. Ένας άντρας-ερμαφρόδιτο παιδί, την ίδια στιγμή που είναι σε απόλυτη αρμονία με το είναι του, συνειδητοποιημένα κολλημένο στα ΄80’s, αυτοαποδομείται απολαυστικά.

Ο εν γνώσει του σκουριασμένος έφηβος επιθυμεί να σχετιστεί με τον πατέρα του μέσα από τις επι μέρους σχεσεις με άλλες αντρικές φιγούρες, που εκφράζουν τα πιο ευχάριστα και τα πιο δύσκολα κομμάτια του γνωστού-άγνωστου γονιού. Και τα τριγωνοποιημένα κάδρα (συνήθως στην οθόνη εμφανίζεται ο Sahyenne, ένα άλλο πρόσωπο και κάτι τρίτο, αλλά σημαντικό) δείχνουν αυτή ακριβώς την ανάγκη να υπάρχει πάντα κάτι ενδιάμεσο για να έρθει ο γιος σε επαφή με τον πατέρα. Τα αντικείμενα γύρω-γύρω, πολλά και αξιοπερίεργα, εκδραματίζουν την βαθιά κρυμμένη έντασή του.

Το χιούμορ σφάζει με το βαμβάκι και η ζωή παρουσιάζεται σα μια μαγική χώρα που όλα μπορεί να συμβούν, όχι απαραίτητα με τον καθώς πρέπει τρόπο (ακόμα και ο πιο φιγουράτος πατινέρ είναι δυνατό να πέσει με φόρα και μια χήνα μπορεί να γίνει ο πιο πιστός συνένοχος). Δοκιμάζονται έννοιες όπως η τέχνη, η ποπ κουλτούρα, ο έρωτας, το Ολοκάυτωμα, ενώ ακούγονται σοφές ατάκες όπως: « Όταν είσαι νέος λες «η ζωή μου θα είναι έτσι, και μετά περνάς χωρίς να το καταλάβεις στο « Έτσι είναι η ζωή».

           Στο φιλμ συμπεριλαμβάνεται μια ήδη, κλασσική σκηνή live του David Byrne, με τον Shayenne να παρακολουθεί ανάμεσα στο πλήθος σα να έχει προστεθεί σε αυτό μετά από Copy-Paste, ενώ το ομώνυμο με τον τίτλο κομμάτι σε όλες του τις εκδοχές είναι τουλάχιστον εθιστικό και το σάουντρακ εκ των ων ουκ ανευ. 

Υπονοείται τo ρητό: Home is where the heart is, κι εμείς βρίσκουμε μαζί με το Shayenne τη βάση του, παίρνοντας ένα χαρτομάντηλο και αφαιρώντας προοδευτικά το μακιγιάζ για να δούμε κάτω από την επιφάνειά. Τον βοηθάμε λίγο να σύρει τη βαλίτσα του και τον παρακολουθούμε να φυσά μακριά, μαζί με το μπροστινό τσουλούφι του κάθε φόρτιση, για να φτάσει στον προορισμό του ταξιδιού του. 

Move it