Καμιά φορά θες να ξαναθυμηθείς πως αισθανόσουν όταν έβλεπες
ταινίες ως παιδί, όταν γίνεσαι συνένοχος σε ένα φιλμ που αποπνέει την αυθεντικότητα της
ελευθερίας.
Για να ξαναφέρεις τις παλίες μυρωδιές, ανοίγεις παράθυρα σε
πολλούς συνθεατές ταυτόχρονα και τους προσκαλείς να τη δουν μαζί του. Θέλεις με
λαχτάρα να ξαναενθουσιαστείς όπως τότε.
Ξεκινάς, έτσι, να ζεις την ταινία παρέα με τον εαυτό σου,
λίγο πιο κοντούλι, λίγο πιο σε ανάγκη και την οικογένειά σου και όλους τους
ανθρώπους που έχεις αντικρύσει. Και ταυτόχρονα και μερικούς γνωστούς σου του
παρόντος και του μετά από λίγο.
Τους δίνεις θέσεις που δεν μπορούν να γίνουν άβολες.
Προσέχεις να τις κοιτάξεις πριν καθήσουν. Έτσι, διαφανείς και μυρωδάτοι, ο
καθένας με τον τρόπο του, άνθρωποι, δανείζονται τα μάτια σου κι εσύ τα δικά σου
για να γίνετε συνένοχοι στην απόλαυση.
Παρακολουθείς το έργο αυτό που σε κάνει τελικά να νιώθεις
παιδί και ξαφνικά θες να σηκωθείς από αυτή τη θέση και να χοροπηδήσεις λίγο στο
σχοινάκι. Ταυτόχρονα όμως ησυχάζεις, γιατί, ξέρεις ότι η φαντασία σου δε θα σε
προδώσει, θα αφήσει μια γωνία στο προαύλιο ελεύθερη στο παιδί αυτό να παίξει.
Όλες οι ματιές αυτές είσαι πάντα εσύ και αυτό το φιλμ
φτιάχνει το παζλ από το βλέμμα σου…
Πρωτοδημοσιέυτηκε στο site
2 σχόλια:
Απλώς μια καλησπέρα για το νοσταλγικό κείμενό σας..
Καλησπέρα...Νοσταλγία για το παρόν κάθε φιλμ..
Δημοσίευση σχολίου