Tideland

Για κάποιους η κάθοδος στην κόλαση είναι φυσική. Η φωτιά τους τροφοδοτεί με καπνό για να ανασάνουν. Για το κορίτσι του Terry Gilliam είναι μία ελεύθερη πτώση σε ένα θαυματουργό λαγούμι. Που σε κουράζει πριν φτάσεις στον πάτο έχοντας το βλέμμα πάνω της.

Στο σπίτι του κοριτσιού οι φωνές όλων τους εκτοξεύονται σε παράλληλες τροχιές και τα βλέμματα προσκρούουν οπουδήποτε εκτός από εκεί που θα φώλιαζαν. Η ντροπή μπερδεύεται για αγάπη. Οι στιγμές για ευτυχία. Και τα στάχυα για λιβάδια.

Οι γονείς ρίχνουν σπόρο μέσα από μια σύριγγα για να ανθίσει στο φόβο η ομορφιά. Δεν το ήθελαν, αλλά έτσι μπόλιασαν στο κορίτσι την ικανότητά του να γίνεται η μητέρα του εαυτού του. Τα μαύρα μαλλιά του γίνονται κουρτίνες προστασίας και η βαλίτσα που κρατά αναλαμβάνει, εκείνη, να το κουβαλάει και να το ξεκουράζει. Αντί να καθρεφτίζεται μπροστά σε δυο μάτια, βρίσκεται μόνη της σε ένα σκληρό γυαλί που περιέχει περισσότερα από ένα ματωμένο κρεβάτια. Με μαμάδες καρφωμένες στα δάχτυλα μόνο ένα τρένο της είχε μείνει. Να συνομιλεί μαζί του ουρλιάζοντας πως δε χόρτασε.

Το κορίτσι ζητά να το αφήσουν να κολυμπά, κρυμμένο μέσα στα ίδια στάχυα με ένα αγόρι με διάφανο δέρμα και να βλέπουν μαζί σκιουράκια να χορεύουν με βατράχους. Aρνείται να φτάσει στον πάτο του λαγουμιού, ξέρει πως θα μυρίζει φωτιά. Αποσπά τις μαμάδες από τα δάχτυλα και η νέα μορφή δημιουργείται.

Ανθίζει η μητέρα του εαυτού της. Μια μητέρα που ριζώνει ανάποδα.

Πρώτη Δημοσίευση στην 'Εντυπη Μπομπίνα

1001 grams

H Marie συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο επιστημονικό σεμινάριο όπου γίνεται η επαναδιαπραγμάτευση του κιλού ως μονάδα μέτρησης της μάζας. Αυτή είναι όμως μόνο μία σταθερά από τις υπόλοιπες που η ζωή την καλεί να ισορροπήσει πάνω τους και να τις επανεφεύρει.

Ο Νορβηγός με το πάντα ιδιαίτερο εικαστικό στυλ Bent Hamer δημιουργεί ένα ψυχαναγκαστικά τέλειο σύμπαν για να τοποθετήσει ακριβώς στο κέντρο του την πρωταγωνίστριά του και να κατασκευάσει τελικά μία φιλοσοφική ταινία.

Με έναν πολύ άνετο και ρέοντα τρόπο να δίνει πλήθος πληροφοριών μέσα από μίνιμαλ εικόνες, το φιλμ δανείζεται σκηνοθετικές φόρμες του Wes Anderson και του Mark Romanek σε ένα weird rom com που έχει ως αφορμή τη σταθερά του κιλού και πώς αυτή μπορεί να συμβολίζει μία ζωή προσεκτικά διπλωμένη με ακριβή μάζα και σταθερές.

Όμως, η ανατροπή είναι αναπόφευκτη και το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από την τέλεια τακτοποιημένη ζωή της πρωταγωνίστριας στο πώς τελικά η μονάδα μέτρησης του κιλού γίνεται καλειδοσκόπιο για να προβληθούν όλα τα άλυτα ζητήματα των πρωταγωνιστών, εν μέσω μίας επιστημονικής κοινότητας που φέρεται στο κιλό με γραφικότητα, σα να είναι ένα πολύτιμο μωρό. Η φωτογραφία γίνεται ένα όχημα νοηματικής προόδου από σκηνή σε σκηνή, με τα χρώματα να δίνουν το στίγμα της εξέλιξης των χαρακτήρων και το χιούμορ διακριτικό και εύστοχο να προσφέρει ακόμα μία διάσταση στην ποικιλία των οπτικών που δίνονται.

Οι αριθμοί και οι αναλογίες τους αφορούν άλλη μια γλώσσα επικοινωνίας. Όταν τους φέρεσαι με ακρίβεια εκφράζεις μεγαλύτερη αλήθεια σε αυτό που λες και το φιλμ αυτό αξιοποιεί την τελειότητα των κάδρων και των μορφών για να εκφράσει την αλήθεια της ατέλειας της ζωής. 

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it

Henjel gwa Geuretel

Μία σκοτεινή κορεάτικη εκδοχή του πολυαγαπημένου παραμυθιού των Αδερφών Γκριμ, που μετά τη σύμπτυξη των Χάνσελ και Γκρέτελ σε μία ποιότητα, δημιουργεί από αυτή διάφορους ανατριχιαστικά γλυκερούς χαρακτήρες, για να καθρεφτιστεί ο κεντρικός ήρωάς μας πάνω τους.

Όλα ξεκινούν από το ατύχημα που παθαίνει ο πρωταγωνιστής, ενώ βρίσκεται καθ’ οδόν για να υποδεχτεί το μωρό του που γεννιέται, παγιδευμένος ανάμεσα στην ευτυχία και την ευθύνη. Δεν ξέρει, ακόμα, ότι από την ενηλικίωση τον χωρίζει μόνο μία στροφή, που τη δείχνουν με τα κουρασμένα δάχτυλά τους μία ομάδα παιδιών, αφού τον έχουν βάλει για ύπνο.

Όταν ο ήρωας ξυπνά, βρίσκεται σε έναν κόσμο όπου οι πιεστικές μαμάδες και τα τρομαχτικά κουνέλια κατοικούν στο ίδιο λαγούμι. Το όντα σε αυτόν τον υπόγειο κόσμο είναι δικέφαλα και διχοτομημένα, παρά την παστέλ επιδερμίδα τους. Πίσω από την ελκυστική, χνουδωτή οικογένεια που υποδέχεται τον ήρωα στο σπίτι της για να τον περιθάλψει κρύβεται ένα κουνέλι που δείχνει το ματωμένο Κυνόδοντά του (ίσως η ταινία του Λάνθιμου, συνειδητά ή ακούσια, δανείστηκε λίγα οστά από το φιλμ αυτό).

Τον Eun-Soo τον χωρίζει μόνο μία στροφή από την ενηλικίωση, και πρέπει να αποφασίσει αν θα σκοτώσει ή θα αγκαλιάσει τα λούτρινα ζωάκια που κρατούν τις ματωμένες κορδέλες όπου έχει τυλίξει την παιδική του ηλικία.

Με πρωτότυπα κάδρα-ακτινογραφία στον ψυχισμό της ανατριχιαστικής οικογένειας, συγκλονιστική ώρες ώρες φωτογραφία και σκηνογραφία βγαλμένη από τις σελίδες της πιο καλόγουστης έκδοσης του Χάνσελ και της Γκρέτελ, αν το μοντάζ είχε παραλείψει μισή ώρα και το τέλος ήταν λιγότερο συναισθηματικό και σαφές, θα μιλούσαμε για μία ταινία-ζαχαρωτό για τους Αμερικάνους παραγωγούς, που θα σκοτώνονταν για τα δικαιώματα της διασκευής της. Ωστόσο, η ενηλικίωση ποτέ δεν ήταν τόσο σκοτεινή και τόσο διεστραμμένα παιδική μαζί, κραυγάζοντας σε μία γλώσσα που την κάνει ακόμα πιο μακρινή για έναν ελληνόφωνο θεατή.

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it

Mr Turner

“No good thing rests unpunished”

Η ζωή του χαρισματικού αλλά και ιδιαίτερου ζωγράφου J.M.W. Turner, που έθεσε τις βάσεις για τον εξπρεσιονισμό, με τα χρώματα του Mike Leigh.

Ο Μike Leigh ανέκαθεν έπλαθε ταινίες βασισμένες σε χαρακτήρες και δυναμικά σχέσεων, πασπαλισμένα με άφθονο βρετανικό φλεγματικό χιούμορ. O Mr Turner προχωρά το σινεμά του σκηνοθέτη ένα βήμα πιο μακριά, αφού εδώ, απόλυτα ταιριαστά με την ιστορία, η εικόνα δεσπόζει, εντυπωσιακή σαν ένας κινούμενος πίνακας, κατά την παράδοση που θέλει τα φιλμ που αναφέρονται σε ζωγράφους να εντοιχίζουν την τέχνη τους.

Ο Timothy Spall ενσαρκώνει, σε έναν από τους ρόλους της ζωής του, έναν άνθρωπο που “ζωγραφίζει σαν παιδί”, δηλαδή τόσο αυθεντικά και συμπεριφέρεται σα θυμωμένο παιδί, δηλαδή τόσο σκληρά. Πολλοί μπορεί να μπουν στον πειρασμό να του προσάψουν κάποια διάγνωση, σε κάθε περίπτωση το ταλέντο του φαίνεται πως ακολουθούσε μία κλιμάκωση αντιστρόφως ανάλογη με τον ανθρωπισμό του. Ο άνθρωπος αυτός πιθανώς βίωσε την αγάπη με το δικό του τρόπο, μοναχικά, αποστασιοποιημένα και σίγουρα με ενσωματωμένο στο χέρι του το πινέλο.

Η φωτογραφία της ταινίας ανακατεύει τις εικόνες με υδάτινες μπογιές και ο θεατής την απολαμβάνει μαζί με τα στρογγυλή και ταυτόχρονα αιχμηρή εκφορά της αγγλικής γλώσσας από τους χαρακτήρες. Όμως, δύσκολα η καρδιά του συμμετέχει στο βίωμα του ήρωα, σε ένα φιλμ που δεν καταφέρνει να σε εντάξει στον κόσμο του, αλλά επιβάλλει την αποστασιοποίηση, σαν πίνακας σκληρός μέσα στην απροσπέλαστη ομορφιά του.

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it