Prince Avalanche

Mία βόλτα στην άσφαλτο με δύο άκρως αντίθετους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές αποκαθιστώντας την καταστροφή των διαχωριστικών λωρίδων του οδοστρώματος κατά τη διάρκεια μίας πυρκαγιάς, και μαζί ένα μάθημα για την ουσία της φιλίας.  
 
Οι δύο ήρωες, συνάπτουν “16 γερές φιλίες κάθε απόγευμα” στο μπαρ της υπαίθρου, με τα φαντάσματα των εαυτών τους αλλά και των ζωών τους. Στρώνουν ένα δρόμο, με την αγωνία του αν τελικά, πέρα από το να τον προσπεράσει, θα ξαπλώσει κανείς πάνω του.

H αυτιστική πληρότητα του ενός αναπληρώνει την κενότητά της αποκλειστικά από την παρουσία του άλλου, για να προκύψει ένα αποτέλεσμα που μπορεί να κατοικήσει στο μέσα του θεατή για μέρες.

Η “μοναξιά του ενός προστατεύει τη μοναξιά του άλλου” και η κινηματογράφηση, ιδιαίτερη και χρωματοκεντρική, την εύθραυστη ενδοψυχική πορεία τους. Χορεύουν με τις εντυπώσεις των γυναικών της ζωής τους και τελικά μαθαίνουν να μεγαλώνουν τον εαυτό τους.
 
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο υπέροχο, ψυχεδελικό και ευαίσθητο OST από τους Explosions in the Sky, που απογειώνει τις ποιητικές, μέσα στην φυσικότητά τους εικόνες και ντύνει μία ξεχωριστή φιλία με όλα τα πιθανά χρώματα.

Πρώτη εκδοχή στο Move it  

OST 

12 Years a Slave

Η περιπέτεια του Solomon Northup, ελεύθερου και καλλιεργημένου ανθρώπου, που μετά την απαγωγή του πουλήθηκε ως σκλάβος, όπως την αφηγήθηκε το βιβλίο που έγραψε ο ίδιος το 1854 και όπως την κινηματογράφησε εδώ ο Steve McQueen. 

 

Το φιλμ αυτό (και τελικά η πλειοψηφία των έργων τέχνης), παρά το γεγονός ότι αν το δει κανείς ψυχρά, αισθάνεται κάποιες αδυναμίες ως προς την εκφορά της κινηματογραφικής του γλώσσας, δεν ενθαρρύνει την οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όταν το συναντάς είναι όπως η συνάντηση με τους ανθρώπους: για να συναναστραφείς και να σχετιστείς αυθεντικά μαζί τους είναι προαπαιτούμενο να τους αποδεχτείς στην ολότητά τους.

Παρακολουθούμε τον ταλαιπωρημένο, αιματηρό χορό γύρω από τη φωτιά, ψυχών που συνομιλούν με κάθε βασανισμένη Μαύρη Αφροδίτη. Κι αν οι άνισες σχέσεις μεταξύ αφεντικών και δούλων εδώ είναι ο κανόνας, η κινηματογράφηση αποκαθιστά μία κάποια ισορροπία δυνάμεων, μέσα από πλάνα που καδράρουν τους άρχοντες με στάση δούλου και τους δούλους με στάση άρχοντα.

Οι ηθοποιοί είναι ταιριαστοί με την ολότητα που επιχειρεί να αποδώσει το φιλμ, με πιο ξεχωριστή παρουσία, παρά το βαρυσήμαντο ως προς τη δημοφιλία του καστ, τον Paul Danno, που δικαιώνει και προεκτείνει τις υψηλές προσδοκίες από τη φιλμογραφία του μέχρι τώρα.  

Η έννοια της αξιοπρέπειας που παραπαίει έντονα ανάμεσα στη διατήρηση και στην απώλεια στο έργο του σκηνοθέτη, εδώ είναι χαραγμένη στις πλάτες των θυμάτων της δουλειάς. Τα εργαλεία κινούνται στους ρυθμούς πένθιμου εμβατηρίου και από ένα σημείο και μετά κανείς σταματά να νιώθει, όπως γίνεται στις πολύ βίαιες ταινίες, μήπως και μοιραστεί κάτι από τον τρόμο που βιώνουν οι ήρωες.

Ένα μουσικό κομμάτι που εξελίσσεται, μέχρι που το όργανο που το παράγει σπάει. Άλλωστε, κάθε πολυτελές σπίτι έχει χτιστεί από το ξύλο ενός σπασμένου βιολιού.

Πρώτη Δημοσίευση στο Move it  

Dupa Dealuri

The Building the Church

 (a version by Francis Boylan)

 Konrad Weiss 

The old Church is a building made of scars  /  The being of a wound, and then she turned to stone /  

And now the dead house flashes each dead stone  /  Dear veries of faith to preen our fruitless bone  /  

Yet somehow she has the air of stepping stars. 

In room after room her brilliance dies devoured  /  While a light from the east side forms and grows  /  

A practical shine of smiles on all the floors  /  And where the Light lives a seeping darkness pours 

The venom that leaves the wounded truth devoured.

She is what she is, and so must end like this:  /  She will die wounded in her central death, 

And dies in her Christ, to live again in death  /  That steps like blood out of a martyr's mouth

- But at every faithful point an Angel is. 

“Το ψάρι είναι καλό, αν το βάλεις στο τηγάνι και σπαρταρά”. Δύο θηλυκά ψάρια κολυμπούν σε ένα θολό αρσενικό μπλε, ξεστρατίζοντας από το καταραμένο κοπάδι των παιδιών χωρίς γονείς. Και παρακολουθούμε τους ύστατους σπασμούς τους πριν μπουν στο τηγάνι για το τραπέζι της “Πίστης”. Μία γυναίκα που χάνει την αγάπη της μετατρέπεται σε μία γυναίκα Δαιμονισμένη.

Η προσωπική ελευθερία θυσιάζεται εν ονόματι της ψυχικής υγείας. Η θρησκεία απλώνεται πάνω από τις δύο κεντρικές ηρωίδες, σκιά που ταυτόχρονα “προστατεύει” και συσκοτίζει. Ο Πατέρας, ο,τι κι αν αυτό σημαίνει, εισβάλλει στα κάδρα μέσα από το λόγο των κοριτσιών, χωρίς να συναντά ποτέ το βλέμμα τους.

Ανάμεσα στο Όλα και στο Τίποτα της Λατρείας, υπάρχει ένα ενδιάμεσο ζωντανό μέρος, πίσω από τους λόφους. Κατοικείται από ιχθείς που πρώτα υποχρεώνονται και ύστερα επιλέγουν να σιωπούν.

Πρώτη Δημοσίευση στο Μove it

Los Amantes Del Círculo Polar (Lovers of the Arctic Circle)

Όταν κλείνει ένας κύκλος ζωής ένας άλλος ανοίγει στην εφαπτομένη του.

Ένα φιλμ σε κυκλική τροχιά, πολυαγαπημένο, με την ιδιότητα να λειτουργεί ως κυκλικό σημαίνον για κάποιους.

Ένα κείμενο που όταν με πρωτοβρήκε, πριν κάποια χρόνια, ένιωσα ως ατόφια προέκταση του φιλμ.

Και να που το έφερε και το feelingonfilms το αναδημοσιεύει.

Ίσως οι πιο ταιριαστές λέξεις που έχουν γραφτεί ποτέ για τους “Εραστές του Αρκτικού Κύκλου”, από τον αγαπητό μου Χρήστο Ζαφειριάδη.

 Πρώτη Δημοσίευση εδώ

Ευχαριστώ από καρδιάς! 

 

Την πρώτη φορά που είδα τους Εραστές, με τσάκισαν. Ήταν μερικά χρόνια πριν, μια παγωμένη νύχτα του Οκτώβρη, όταν ήρθα αντιμέτωπος μαζί τους, ανακαλύπτοντας με έκπληξη την δύναμή που μπορεί να κρύβει μέσα της μια ταινία. Την δύναμη που μπορούν να έχουν κάποιοι χαρακτήρες, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, να τεμαχίζουν οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα, σκορπίζοντας τα κομμάτια στον αέρα και αφήνοντας τον κρύο αέρα της νύχτας να τα παρασύρει μακριά. Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου κατέχουν την ακατάβλητη ιδιότητα να ορμάνε στον ψυχισμό του θεατή και βρίσκοντας τα ευαίσθητα σημεία που κρύβει ο καθένας μέσα του, να τα χτυπάνε με μανία, ξανά και ξανά, μέχρι να ισοπεδώσουν τα πάντα, αφήνοντας τελικά μόνο ένα - πανίσχυρο όμως - συναίσθημα να κυριαρχεί. Την μοναξιά.

Δύο άνθρωποι, μία ιστορία. Η Ana και ο Otto, δύο παλινδρομικά, καρκινικά ονόματα που διαβάζονται το ίδιο μπρος και πίσω, μία καρκινική ερωτική ιστορία η οποία αρχίζει και τελειώνει ακριβώς στο ίδιο σημείο, μέσα στα μάτια εκείνης. Οι δυο εραστές θα συναντηθούν για πρώτη φορά σε παιδική ηλικία, έξω από ένα δημοτικό σχολείο, όταν θα αρχίσουν να τρέχουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αυτός κυνηγούσε μια μπάλα, αυτή κυνηγούσε την ξεροκεφαλιά της, προσπαθώντας να αντιστρέψει έναν ήδη τετελεσμένο θάνατο. Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν, η σκέψη πάγωσε και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν τότε είναι να κοιτάζονται. Από εκείνη την στιγμή η μοίρα αναλαμβάνει να παίξει το δικό της παιχνίδι, θέτοντας τους δικούς της, αλγεινούς κανόνες.

Και είναι η ίδια μοίρα που φέρνει κοντά τους ανθρώπους η οποία συνωμοτεί στη συνέχεια με το σύμπαν για να κρατήσει αυτό τον έρωτα αδύνατο και απαγορευμένο, καθιστώντας την εκδήλωση του πάθους τους ανέφικτη, κρυφή. Μα είναι παιδιά ακόμα. Μέσα στην αγνότητα, την ακραιφνή τους σκέψη και την παρθένα τους καρδιά, ανόθευτα και άσπιλα, παραμένουν έτοιμα να χαρίσουν και να χαριστούν, με αντάλλαγμα ένα βλέμμα μόνο, ένα άγγιγμα. (Άραγε, πόσο στοιχίζει ένα άγγιγμα όταν είσαι παιδί; Ή μήπως πρέπει να αναρωτηθώ όταν είσαι ακόμα ερωτευμένος;) Οι Εραστές θα πέσουν θύματα την μοίρας και των συμπτώσεων της ζωής, θα έρθουν κοντά αλλά θα χωρίσουν. Κάθε χωρισμός όμως λένε είναι και ένας μικρός θάνατος που σε επηρεάζει με τρόπο περίεργο. Σου αλλάζει ολόκληρη την ζωή, όπως άλλαξε ριζικά και την δική τους, αφήνοντας μονάχα σιωπηλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός, όλα θα’ ναι σαν πρώτα και όλα θα είναι αλλιώτικα, ενώ οι Εραστές θα τραβήξουν ο καθένας τον δικό του δρόμο. Αυτή η άφευκτη η μοίρα που μας ακολουθεί συνεχώς σαν αθέατη απειλή, έκανε το βρώμικο καθήκον της. Όμως ο χρόνος δεν πατάει φρένο, ούτε η ζωή σταματά, μόνο τρέχει χωρίς να λογαριάζει κανέναν, κάνοντας κύκλους συνεχώς, οι οποίοι μπορεί να μη τέμνονται πάντα, μπορούν όμως να σε επαναφέρουν σε κάποιο σημείο που έχεις ξαναβρεθεί, που έχεις ξαναζήσει. Και είναι μια σειρά κλυδωνικών συμπτώσεων που θα επαναπροσδιορίσουν την θέση των δύο. Στον μεταμεσονύχτιο ήλιο της μακρινής Λαπωνίας, εκεί που η νύχτα δεν τολμάει να πέσει, στο κέντρο του Αρκτικού Κύκλου, οι Εραστές θα ζήσουν τον έρωτα από την δραματική του όμως πλευρά, εκείνη που πονάει περισσότερο, που δεν σε αφήνει να χαρείς, ούτε για μια στιγμή. Θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν για ακόμα μια φορά τον ήδη τετελεσμένο θάνατο της σχέσης τους και επαληθεύοντας με αυτό τον τρόπο την καρκινική δομή των ονομάτων τους (και τελικά του έρωτά τους), θα αφήσουν την αγάπη τους μετέωρη επάνω στο μεταίχμιο της φυσικής της ολοκλήρωσης. 

 

Λένε όμως ότι ο έρωτας που δεν ολοκληρώνεται δεν επαληθεύεται. Εδώ όμως ο Medem δεν ενδιαφέρεται για τον φυσικό, σωματικό έρωτα. Διότι ο απόλυτος έρωτας είναι μεταφυσικός, δεν έχει να κάνει με το σώμα και την σάρκα, αλλά με το μυαλό και την ψυχή. Έτσι αφήνει τους ίδιους τους Εραστές να αφηγηθούν την ιστορία τους, μια μεταφυσική ιστορία με (σκοπίμως) ελλειπτική αφήγηση, σαν ένα επώδυνο όνειρο που μετά το τέλος του αποπνέει μια βαριά πνιγηρή μελαγχολία, αφήνοντας εκείνον μόνο στη μέση ενός άγνωστου δρόμου να κυνηγάει τη δική του αλήθεια, κλείνοντας ταυτόχρονα έναν ακόμα κύκλο και ολοκληρώνοντας (έστω κλασματικά) τον έρωτα στο μοναδικό σημείο που μπορούσε να ολοκληρωθεί, εκεί όπου όλα είχαν ξεκινήσει. Στα μάτια εκείνης… Τι μοναξιά!

Chris Zafeiriadis