Ας κοιτάξουμε τον Κέβιν

Το κέντρο του «Ας μιλήσουμε για τον Κέβιν» είναι η μητέρα. Πλευρές της όλοι οι άλλοι. Ακόμα κι εσύ που παρακολουθείς την ταινία. Γι αυτό και όταν τη δεις δε θες να μιλήσεις για  αυτήν. Αμύνεσαι. Όπως εκείνη. Δεν ήθελε να μιλήσει γι αυτόν. Μία μη-μάνα. Ή η απόλυτη μάνα. Άπειρα αληθινή. Παλινδρομούσα.

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε να κοιτάξουμε τον Κέβιν. Αφού το είδωλό του έχει προβληθεί πάνω μας από τον παγωμένο καθρέφτη του βλέμματός της. Ένα παιδί που η μήτρα που το γέννησε είχε τσόφλι γύρω της. Έτσι στατικά τα κόκκινα αντικείμενα στην οθόνη, συμβολικοί εφιάλτες παντού. Το μόνο που κυλά είναι το κρασί. Σαν να μην έρρεε ποτέ τίποτα μεταξύ μάνας και γιού.

 Στο κέντρο του δωματίου με τους χάρτες. Ο Κέβιν της το είπε κόκκινα:  «όσο και να σταθείς στη μέση του δωματίου εγώ θέλω να είμαι το κέντρο σου. Θέλω να παίξω. Να κλέψω από την αδερφή μου τον τρόπο που βλέπει ένας αθώος. Είμαι σε ανάγκη».

¨Όμως μόνο εκείνη έχει ανάγκες.  Εξαίρεση, όταν ο Κέβιν είναι άρρωστος και σχετίστηκαν οι δυο τους, μόνο όταν η ίδια με το βλέμμα της τον έκανε να εκπέσει ή να ανυψωθεί, ή και τα δύο ταυτόχρονα, ως ένα ον με ανάγκη. 

Ο πατέρας δεν είναι πουθενά. Αλλά, πριν γεννηθεί ο Κέβιν, ο άντρας της ήταν παντού (το  μόνο ίσως σημείο-κλειδί που θολώνει τα νερά σε σχέση με το βιβλίο, όπου είναι σαφής η εξάρτηση της μητέρας από τον άντρα της, προ Κέβιν).

Πάντα, για εκείνη, έπρεπε ο Άλλος να είναι απέναντι. Πάντα, χωρίς κάτι τρίτο να τους ισορροπεί. Τίποτα τρίτο δε χωρούσε. Είτε με απόλυτο όριο μεταξύ τους, είτε με κανένα όριο, πλήρη συγχώνευση, ένα δίπολο.

Αν η παντελής απουσία του βλέμματος των γονιών σε άλλα φιλμ ανάλογης προβληματικής όπως π.χ. το αξεπέραστο Elephant είναι δεδομένη, εδώ υπάρχει η άλλη πλευρά του νομίσματος: η μητέρα παντού. Χωρίς βλέμμα και πάλι. Ώστε ο έφηβος που σκοτώνει, να κατακερματίσει την ανάγκη του για βλεμματικό καθρέφτισμα σε κάθε όμοιό του που σκοτώνει. Όταν αφαιρεί τη ζωή από κάποιον, τον καθιστά ως ον με ανάγκη, όμοιό του και τον αναγκάζει να δει τον ίδιο πραγματικά.

Μόνο στα σκοτεινά κατάφεραν μάνα και γιος να αλληλοκαθρεπτιστούν. Ο χώρος της φυλακής είναι ασφαλής, οριοθετημένος, τους προφυλάσσει από το να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Αφού ο γιος μοιράστηκε σε ψηφιδωτά βλέμματα του απαραίτητου κοινού του. Για να κερδίσει αυτό το σκοτεινό βλέμμα της. Και να αφήσει και πάλι να φανεί για λίγο η ανάγκη του.

Οι συγκρίσεις με το βιβλίο-βουτιά στα σωθικά της μητέρας και της συγγραφέως ταυτόχρονα (θα το νιώσει κανείς διαβάζοντας το σημείωμα στο τέλος του βιβλίου, αλλά και μαθαίνοντας την ιστορία και το έργο της) είναι άστοχες, και αυτό κάνει την ταινία γνήσια αυτόνομο έργο τέχνης.

Από την άλλη, οι συγκρίσεις, τον προβολών που κάνει η κοινωνία μας σε φονικές διαδρομές, φυσικές. Χωρίς κανένα όριο, από τον πατέρα-νόμο και τη μαμά-πατρίδα, αναζητούμε το πιο βίαιο όριο, σκοτώνοντας, με τις ακραίες τοποθετήσεις μας, τις προσωπικές προβολές-σκοτεινές πλευρές μας, με κάθε δυνατό τρόπο. Για να καθρεφτιστούμε ως όντα με πραγματικές και όχι πλαστικές ανάγκες. Ας κοιτάξουμε τον Κέβιν. Και ας μιλήσουμε για όλους μας. 

Πρωτοδημοσιεύθηκε στα  Ψυχογραφήματα