Για να σε βλέπω καλύτερα

Mία ταινία μέσα στη σκηνή του θεάτρου. Φαντασία μέσα στη φαντασία.  Ένα θεατρικό έργο που χρησιμοποιεί το μύθο ως ενδιάμεσο χώρο για να ξεκουράσει κανείς το βλέμμα του και να το επιστρέψει κοιτώντας την ουσία του άλλου. Κόντρα στις καθρευτικές σχέσεις που τυφλώνουν με τις αντανακλάσεις τους και εγκλωβίζουν τα άτομα στο ναρκισσισμό τους,

Κάποτε το ερμαφρόδιτο ήταν απλώς το παιδί της σελήνης, τώρα ζητά να απενοχοποιηθεί εκ νέου, να αναγνωριστεί ως ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Η έννοια του έρωτα επαναπροσδιορίζεται, τόσο ταλαιπωρημένη και τόσο πολύτιμη. Σε αναζήτηση του τρίτου παράγοντα, της ενδιάμεσης γης, που χρειάζεται για να ισορροπούν οι κατοπτρικές σχέσεις και οι διχοτομημένες συνειδήσεις.

Πολυσυλλεκτικό υλικό από παγκόσμιους μύθους δένεται με γήινες υφασμάτινες κλωστές. Ρέει η ενέργεια της αναζήτησης της αλήθειας για τη σχέση του άντρα και της γυναίκας. Άλλοτε καυστικά, άλλοτε τρομακτικά, άλλοτε παιδικά, μα πάντα ποιητικά. Καθρεπτίζεται το Σύνταγμα, μεταβατικό τετράγωνο από τον ασφυκτικό οικογενειακό χώρο στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού. Υπό το βλέμμα ενός σκηνοθέτη του σινεμά που νιώθει μαζί με το υλικό του και το αφήνει να τον παρασύρει, με το εύρημα να αφήνει το κοινό να δει σχεδόν από την κλειδαρότρυπα το γύρισμα μιας ταινίας.

Τα παραμυθένια κείμενα επιλεγμένα από μετέφηβους ηθοποιούς, προς την κάθαρσή από την καθολική συγχώνευση που πλανάται στον αέρα. Απάντηση στην εγκλωβιστική πόλωση και λύση στο διχασμό. Τα υφάσματα παρασύρονται και  χορεύουν σαν καμβάδες για να ζωγραφιστούν οι έννοιες, με απρόσμενες ποιητικές  μουσικές.  Οι καθρέφτες ταυτίζονται με τις οθόνες.  και γίνονται παράθυρα προς το ενδιάμεσο, δίνουν αέρα ανάμεσα στα δυο ασφυκτικά μέλη που μας διχάζουν.

Η Κοκκινοσκουφίτσα παύει να προτιμά την ασφάλεια της κοιλιάς του λύκου. Ο καθρεύτης-οθόνη έγινε έξοδος κινδύνου.

Σήμερα η τελευταία παράσταση:

Για να σε βλέπω καλύτερα - Θεατρική Ομάδα Ιατρικής Αθήνας

Η θεατρική ομάδα φοιτητών Ιατρικής Αθήνας παρουσιάζει το έργο "Για να σε βλέπω καλύτερα" σε σκηνοθεσία Σ.Κεραμίδα. Δεκατρία παραμύθια, ποιήματα και παράξενες ιστορίες από όλο τον κόσμο. Ένας σκηνοθέτης επί σκηνής ξεκινάει από το «μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις» και βλέπει μπροστά στα μάτια του να ξεδιπλώνεται όλη η συνειρμική του σκέψη, μέσα από πασίγνωστα παραμύθια, που δίνουν τη θέση τους σε αρχαίους μύθους, που θα μας μεταφέρουν σε χορευτικά δοσμένες ιστορίες, αφού κάθε τραγούδι έχει να πει μια ιστορία…
περισσότερα επι σκηνής

ΘΕΑΤΡΟ OLVIO
Φαλαισίας 7 Γκάζι
23 ως 30 Μαΐου
Ώρα έναρξης : 20:30
τηλέφωνο κρατήσεων: 6949437448
τιμές εισιτηρίων: 5€ φοιτητικό, νεανικό & ανέργων/ 8€ κανονικό
ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
Διάρκεια:90'
Το θέατρο διαθέτει εξώστη με 4 θέσεις για Α.Μ.Ε.Α ανά παράσταση

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Στέλλα Κεραμίδα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρβα Στάθη
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Μάσκες: Μάρβα Στάθη
Αφίσα/Πρόγραμμα: Αχιλλέας Δημητρόπουλος
Ενδυματολόγος: Βίκυ Γεωργιοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Εύη Τασάκου, Αχιλλέας Δημητρόπουλος
Βίντεο: Ηρώ Γλαρού
Επιμέλεια κειμένου: Άννα-Μαρία Πισκοπάνη και όλη η ομάδα

Παίζουν:
Άννα Δημητροπούλου, Ριχάρδος Αβραμίδης, Παναγιώτα Παλλά, Μαρία Τραγούλια, Αχιλλέας Δημητρόπουλος, Πέτρος Πιτσούνης, Χρυσή Συλαϊδή, Μαρία Τσικαλά – Βαφέα, Παναγιώτης Μακαρώνης, Ερωφίλη Καρίμαλη, Τάσος Κασιμάτης, Νίκος Σπυρίδωνος, Λίνα Καμπούρογλου, Χριστίνα Κρικιγιάννη – Μποστατζόγλου, Δήμητρα Νταντή, Παναγιώτα Καζάνη, Ιωάννα Σουλελέ, Μίνα Παναγιωτοπούλου, Σωτήρης Σεμερτζιάν

Η παράσταση συμμετέχει στην 8^η Διεθνή Πανεπιστημιάδα Θεάτρου του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, το Σάββατο 2 Ιουνίου 2012 στο θέατρο ΑΣΤΕΡΙΑ.

Fb

Ας κοιτάξουμε τον Κέβιν

Το κέντρο του «Ας μιλήσουμε για τον Κέβιν» είναι η μητέρα. Πλευρές της όλοι οι άλλοι. Ακόμα κι εσύ που παρακολουθείς την ταινία. Γι αυτό και όταν τη δεις δε θες να μιλήσεις για  αυτήν. Αμύνεσαι. Όπως εκείνη. Δεν ήθελε να μιλήσει γι αυτόν. Μία μη-μάνα. Ή η απόλυτη μάνα. Άπειρα αληθινή. Παλινδρομούσα.

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε να κοιτάξουμε τον Κέβιν. Αφού το είδωλό του έχει προβληθεί πάνω μας από τον παγωμένο καθρέφτη του βλέμματός της. Ένα παιδί που η μήτρα που το γέννησε είχε τσόφλι γύρω της. Έτσι στατικά τα κόκκινα αντικείμενα στην οθόνη, συμβολικοί εφιάλτες παντού. Το μόνο που κυλά είναι το κρασί. Σαν να μην έρρεε ποτέ τίποτα μεταξύ μάνας και γιού.

 Στο κέντρο του δωματίου με τους χάρτες. Ο Κέβιν της το είπε κόκκινα:  «όσο και να σταθείς στη μέση του δωματίου εγώ θέλω να είμαι το κέντρο σου. Θέλω να παίξω. Να κλέψω από την αδερφή μου τον τρόπο που βλέπει ένας αθώος. Είμαι σε ανάγκη».

¨Όμως μόνο εκείνη έχει ανάγκες.  Εξαίρεση, όταν ο Κέβιν είναι άρρωστος και σχετίστηκαν οι δυο τους, μόνο όταν η ίδια με το βλέμμα της τον έκανε να εκπέσει ή να ανυψωθεί, ή και τα δύο ταυτόχρονα, ως ένα ον με ανάγκη. 

Ο πατέρας δεν είναι πουθενά. Αλλά, πριν γεννηθεί ο Κέβιν, ο άντρας της ήταν παντού (το  μόνο ίσως σημείο-κλειδί που θολώνει τα νερά σε σχέση με το βιβλίο, όπου είναι σαφής η εξάρτηση της μητέρας από τον άντρα της, προ Κέβιν).

Πάντα, για εκείνη, έπρεπε ο Άλλος να είναι απέναντι. Πάντα, χωρίς κάτι τρίτο να τους ισορροπεί. Τίποτα τρίτο δε χωρούσε. Είτε με απόλυτο όριο μεταξύ τους, είτε με κανένα όριο, πλήρη συγχώνευση, ένα δίπολο.

Αν η παντελής απουσία του βλέμματος των γονιών σε άλλα φιλμ ανάλογης προβληματικής όπως π.χ. το αξεπέραστο Elephant είναι δεδομένη, εδώ υπάρχει η άλλη πλευρά του νομίσματος: η μητέρα παντού. Χωρίς βλέμμα και πάλι. Ώστε ο έφηβος που σκοτώνει, να κατακερματίσει την ανάγκη του για βλεμματικό καθρέφτισμα σε κάθε όμοιό του που σκοτώνει. Όταν αφαιρεί τη ζωή από κάποιον, τον καθιστά ως ον με ανάγκη, όμοιό του και τον αναγκάζει να δει τον ίδιο πραγματικά.

Μόνο στα σκοτεινά κατάφεραν μάνα και γιος να αλληλοκαθρεπτιστούν. Ο χώρος της φυλακής είναι ασφαλής, οριοθετημένος, τους προφυλάσσει από το να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Αφού ο γιος μοιράστηκε σε ψηφιδωτά βλέμματα του απαραίτητου κοινού του. Για να κερδίσει αυτό το σκοτεινό βλέμμα της. Και να αφήσει και πάλι να φανεί για λίγο η ανάγκη του.

Οι συγκρίσεις με το βιβλίο-βουτιά στα σωθικά της μητέρας και της συγγραφέως ταυτόχρονα (θα το νιώσει κανείς διαβάζοντας το σημείωμα στο τέλος του βιβλίου, αλλά και μαθαίνοντας την ιστορία και το έργο της) είναι άστοχες, και αυτό κάνει την ταινία γνήσια αυτόνομο έργο τέχνης.

Από την άλλη, οι συγκρίσεις, τον προβολών που κάνει η κοινωνία μας σε φονικές διαδρομές, φυσικές. Χωρίς κανένα όριο, από τον πατέρα-νόμο και τη μαμά-πατρίδα, αναζητούμε το πιο βίαιο όριο, σκοτώνοντας, με τις ακραίες τοποθετήσεις μας, τις προσωπικές προβολές-σκοτεινές πλευρές μας, με κάθε δυνατό τρόπο. Για να καθρεφτιστούμε ως όντα με πραγματικές και όχι πλαστικές ανάγκες. Ας κοιτάξουμε τον Κέβιν. Και ας μιλήσουμε για όλους μας. 

Πρωτοδημοσιεύθηκε στα  Ψυχογραφήματα 

Ποταμός Έξαψης

Μια ταινία μέσα σε ταινία, ένα όνειρο μέσα σε όνειρό. Ένα ποιήμα μέσα σε ένα ποίημα. Ή πώς μία ώριμη ηθοποιός εμπλέκεται σε ένα θεραπευτικό φιλμ και λυτρώνεται, κάνοντας συνδέσεις και μεταθέτοντας την ενέργεια που εκλύθηκε μετά το χαμό του αγαπημένου της στην πραγματική της ζωή.

Από το αρχικό αριστουργηματικό πλάνο του κρεβατιού, φαίνεται σαν η πρωταγωνίστρια γύρω από αυτό το κρεβάτι να περιφέρεται και να μην έχει αποφασίσει αν θα κλίνει εκεί από πόνο, κούραση, ή για να αναγεννηθεί. Ο αγαπημένος της έχει φύγει και έχει πάρει μαζί του κάθε τι γόνιμο. Παράλληλα, η ανορθόδοξη ερωτική σχέση ανάμεσα στην ηρωίδα που υποδύεται η ηθοποιός και σε έναν νεαρό άντρα στο φιλμ που ετοιμάζεται, γίνεται ευκαιρία για ζωή. Δίπλα σε ένα ποτάμι, κάπου ανάμεσα σε ξερές πέτρες, χαράζεται το έδαφος και κυλά κάτι νέο. Σχέση μητέρας-γιού, γεφυρώνει το ανεπαίσθητο χάσμα που έφερε στο ζευγάρι η απώλεια των γιών τους στον πόλεμο. Το ποτάμι της ταινίας παίρνει τη χαμένη της αγάπη μακριά. Και δίνει φωνή στα λόγια που τη συνοδεύουν στο ταξίδι της.

Απαλά γλιστρούν οι φιγούρες των χαμένων και όσων έχουν μείνει, και η γλυκιά έξαψη, μετά την παρακολούθηση του φιλμ γίνεται με τη σειρά της μια αχνή αίσθηση, σαν ποίημα που θυμάσαι το φόντο και όχι τα σημεία.

Move it