Ίσως κάθε
άνθρωπος που δημιουργεί, να επωμίζεται
μία ευθύνη προς τον εαυτό του. Να
οικοδομήσει το μεγάλωμά του και να δώσει
χώρο σε όλα όσα στηρίζουν αυτή του την
ανάπτυξη.
Ο Όσκαρ (με το
ειρωνικό όνομα), γεννημένος δημιουργός
και γι αυτό και θεατής, μεγαλώνει
αντίστροφα. Σημείο εκκίνησής του η ουσία
του στο περίβλημα μιας παράδοξης γιαγιάς
που δίνει φιλιά, μέσα σε μία λιμουζίνα
,σε αντικατοπτρισμούς του ξανά-ανακατεμένου
γενετικού υλικού της.
Από αυτό το
σημείο κι έπειτα τεντώνεται η πλέξη
μιας στιγμής απόλυτης ευτυχίας για να
ξεχωρίσουν τα νήματα που ενώνουν τους
ανθρώπους που τη δημιούργησαν. Οι κλωστές
πολλές, τα πρόσωπα πολλά, και ο πυρήνας
τους ανοίγει για να συνομιλήσει με κάθε
δυνατή, σκοτεινή ή φωτεινή γωνία που
μπορεί να τον κατοικεί.
Αρχίζει μία
πτώση σε ένα λαγούμι ανθρώπινων χειρολαβών
που καταλήγουν σε ξεχωριστά δωμάτια
ευτυχίας με πρόσωπα γιορτής, αστείου,
απώλειας. Με κάθε στάση αφαιρείται κάθε
φορά ένα από τα κοινωνικά ρούχα που
του-μας έχουν φορεθεί. Μία πτώση με
αναδυόμενη ασφάλεια, αφού οι χειρολαβές
είναι εκεί αλλά ο ήρωάς μας επιλέγει να
μην τις πιάσει, προτιμώντας την ελευθερία
της πτώσης, που οδηγεί στον πάτο της
Πλατωνικής σπηλιάς. Δε γνωρίζει οτι τη
διασχίζει , αλλά οι αισθήσεις δίνουν
σημάδια αλήθειας που τον καθησυχάζουν.
Στο χρονικό-και
μόνο-τέλος της διαδρομής, φορά στο
ανθρώπινο δέρμα του την επίγνωση της
φύσης του και την εκπληρώνει, χωρίς να
την τελειώνει. Το τέλος και την τελειότητα
τα αφήνει για την αγιοσύνη μιας οδηγού
χωρίς μάτια, και για τα άγια οχήματα, που
όταν μένουν μόνα τους μυστικά ζηλεύουν
το μεγάλωμα του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι
τέλειοι δεν μπορούν να είναι. Οι άνθρωποι
βλέπουν, κοιτούν, κοιτάζονται, συμπλέκουν
τις ατέλειές τους. Έτσι εκπληρώνονται,
μεγαλώνοντας αντίστροφα μαζί. Δημιουργώντας
κάτι όχι τέλειο, αλλά άρτιο, όπως το
φιλμ αυτό.
